Ertesi sabah alarm sesiyle uyandım, saat daha 5'ti. Alec'i uyandırmaya gittim.
Angel: Alec, sabah oldu. Uçağı kaçırmanı istemem.
Hafifçe gözlerini araladı ve bana baktı.
Alec: Saat kaç?
Angel: 5.02
Kalktı ve banyoya girdi, bende hazırlandım. Aslında hiç istemiyordum, dakikalarca çabucak gelmesini umdum. Logan odaya girdi.
Logan: Günaydın, nasılsın?
Angel: En iyi arkadaşını yıllarca göremeyecek biri gibi.
Logan: Biliyorum, bende üzülüyorum ama bu turnuva için yıllardır hazırlanıyor, sonunda hayalleri gerçek olacak. Neyse ben bavulları arabaya koyayım.
Alec: Gerek yok ben hallettim. Çıkabiliriz.
Arabaya bindik ve havalimanına gitmeye başladık, yol boyunca Alec ile konuştuk. Onu çok özleyeceğim.
Havalimanına geldik, Alec ilk önce ailesi ile vedalaştı sonra bana döndü.
Alec: Senin için bir şeyim var.
Cebinden bir kutu çıkardı ve bana verdi, içinde bir kolye vardı.
Alec: Bunu boynuna tak ve çıkarma, orada ne kadar kalacağım bilmiyorum. Geldiğimde seni tanıyamayacak kadar değişirsen kolyenden anlarım:)
Angel: Geri geleceksin değil mi?
Alec: Geri geleceğim, söz veriyorum.
Kolyeyi boynuma taktım ve Alec'e sanki bir daha asla sarılamayacakmışım gibi sarıldım.
Giderken arkasından bakıyorum, gözlerim doldu. İşte gidiyor, şu anki Angel olmamı sağlayan kişi. Yeni bir hayata başlıyor. Belki yeni arkadaşlar bulacak. Belki evlenecek, çocukları olacak. Belki sözünü unutacak ve burayı tamamen aklından silecek.
İçeri girdi ve kapı arkasından yavaşça kapandı.
_______________________________
