Ekstra Olarak Yüz Yıl | Novel

bölüm 3

Oy vermeden geçmeyin ✬

─── ⋆⋅☆⋅⋆ ──

Romanın sonunu görememenin üzüntüsünü yaşadım. Bu benim şansımdı, arayışımdı!

Ne yaparsam yapayım bedenim her zaman sıfırlanacak ama zihinsel olarak kendimi geliştirebileceğime eminim. O zaman… güçlü olabilirim.

Aynı günün sürekli tekrarlandığı bir dünyada tek başına yaşamak umutsuzluktu. Dalia'nın vücudu ciddi bir alkolik gibiydi. Tekrar içmeye başlamadığı sürece elleri titriyordu. Şimdi içmeyi bıraksam bile vücudu her gün aynı duruma dönecekti.

“Ah, bu berbat bir vücut. Bir işe yaramaz.”

Buradan çıktığımda ilk yaptığım şey içkiyi bırakıp bu titremeyi düzeltmek olacak. Kaichen gelene kadar akıl sağlığımı korumam gerekiyor. Bir şeyler öğrenmek, zihni odaklamanın ve dikkati dağıtmanın en iyi yoludur. Hangi konuda iyi olduğumu öğrenmek için bazı şeyleri denemek kötü olmaz.

***

Gözlerim bulanıklaştı. Ne kadar oldu? Yeni ele geçirilmeye başladığımda sahip olduğum kararlılığım azalmaya başladı. Bir şeyler öğrenmek aslında zamanımı geçirmenin en iyi yoludur. Fakat bir insan bunu yapmaya ne kadar süre devam edebilir?

10 yıl? 20 yıl? Yükü paylaşmak için etrafta biri varsa daha kolay olur. Ama ne kadar zamandır böyleyim?

Gökyüzü açıktı ve insanlar gülümseyerek yanımdan geçiyordu. Gönülsüzce bir duvara yaslandım ve akan dereye baktım. Nasıl da sürüklenmeyi isterdim…

Ama bu yine de beni öldürmez. Akıntı çok düşüktü ve su çok sığdı. İç çektim. Elimde çok fazla zaman vardı ve becerilerimi ve yeteneklerimi geliştirmek konusunda kararlı bir arzum vardı. Ancak çok fazla zaman insanı umutsuzluğa sürükleyebilir. Üstesinden gelinemeyecek kadar bunaltıcıydı.

Hiçbir şey yolunda gitmiyorsa 'Julius'u imparator yaparak romanın tamamlanmasına yardım et' gibi bir liste yapmanın ne anlamı vardı? Acrab'dan çıkmayı denedim ama başaramadım ve o korkunç gün sürekli tekrarlanıp beni kızdırıyordu.

Ellerim titremeye başladı. Tanıdık şarap şişesini aldım ve likörü yudumladım. Dünyadaki her zaman için son derece özgürdüm. Ölesiye sıkıldım ve yalnızdım.

Birinin gelip buna bir son vereceğini düşündüm.

"Beni kurtarmaya ne zaman geleceksin?" Bağırıp boş şişeyi dereye attım.

Biraz uzakta çamaşırlarını yıkayan kadın bana baktı ve fısıldadı. Umurumda değildi. Acrab'ın gençleri başlarını sallayarak köprünün yanından geçtiler. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, sadece sarhoş bir kadının elinde şarap şişesiyle dolaştığını gördüler.

Kont olmanın amacı nedir? Ne saygım, ne inandırıcılığım, ne de güvenim var. Yüksek bir otoriteye sahip olmanın anlamı nedir? Param bile yok. Sahip olduğum tek şey, neredeyse bakıma muhtaç hale gelmek üzere olan o süslü, büyük malikaneydi.

"Neye bakıyorsun?" Etrafımda fısıldayan insanlara sarhoş gibi bağırdım. Gözyaşları gözlerimi bulandırdığında tökezledim. Kendimi toparladım ve ayağımı topladım.

Ne kadar oldu? Yüz yıl... Yüz yaş civarındaydım.

“Lanet olsun! Yüz yıl? Buna nasıl dayanacağım? Siktir et! Ana karakteri boşver! Sözde büyücünün canı cehenneme!” İnsanların bakışlarına aldırış etmeden bağırdım. Hiçbir zaman yemin etmedim. Ne zaman bunu yapsam, arkadaşlarım bunu yaptığım için beni her zaman cezalandırırlardı.

Ancak şu anda yanıma gelip küfretmeyi bırakmamı isteyen herkesi dövebilirdim. Kimin umrunda? Hayatım bitti! Yere çömelip ağladım. Bu dünyada hiçbir şey değişmedi. Her şey aynı kaldı. Saçmalık! Lütfen... birisi... her şeyi... her şeyi yapacağım! Beni buradan çıkar!

Dualar önemli değildi. Kimse duymadı. Gökyüzüne doğru hararetle dua ederken bile gözlerim sadece göz kamaştırıcı güneş ışığıyla yanıyordu. Bunu her hafta yaptım ama benden başka kimse hatırlamadı bile.

Hayalet olmak daha iyi olurdu. Peki bu nasıl farklıydı ki? Gökyüzüne baktım. Bu ne zaman bitecek? Gökyüzü kararacak mı, bu karanlık günler bitecek mi? Yıllardır aynı olan hilal sonunda yeniden dolunay olacak mı? Ben ele geçirildiğim sırada orijinal romanı yok mu ettim? Neden kimse beni kurtarmaya gelmiyor? Bu bitmek bilmeyen sorular zihnimi dolduruyordu.

İç çekip başımı eğdim. Çökmüş omuzlarla yürüdüm ve sarhoş bir şekilde ileri doğru sendeleyerek ilerledim. Sendelememeye çalıştığımda bile vücut eski haline dönüyordu ve sarhoş tavırlar varsayılan davranıştı. Ama zihnim keskin ve odaklanmıştı. Sanki zihnim ve bedenim iki farklı, ayrı varlıkmış gibiydi.

Yüzlerce yıldır eğitilen zihinsel yeteneklerim nedeniyle hiçbir alkol başımı döndürmüyor ya da sarhoş etmiyordu. Bunların hepsi, denemek için topraklardan her türlü içkiyi çaldığım, yüz yıllık can sıkıntısı sayesinde oldu.

"Ha?" Hilal hareket etti. Gözlerimi ovuşturdum. Hayal ettiğimi sanıyordum. Tekrar baktım. Hilal gerçekten hareket ediyordu. Baktığımda ayın şekli bozuldu ve gökyüzünde çatlaklar belirmeye başladı. "Mümkün değil…!"

Vücudumun titremesine engel olamadım. Bunun sadece zihnimin çaresizliğimden dolayı yarattığı bir halüsinasyon olup olmadığını merak ettim. Böylece gözlerimi ovuşturdum, bir süreliğine kapattım ve tekrar baktım.

Yanağıma soğuk bir su damlası düştü. Bu bir rüya, yanılgı ya da halüsinasyon değildi! Gökyüzündeki çatlaktan birbiri ardına damlalar düştü. Sonunda ilk kez yağmur yağmaya başladı…