denemesel

hayaller ve yaşam üzerine

Biri benim üni hayallerine beton attı galiba tek üzerinden son kez geçerken attığım ayak izim kalmış.Eskiden bunu nasıl tutkuyla istediğimin bilinci var ama o tutku artık yok.8.sınıftaki o his tekrar geldi sanki bu yıl hayatımın son yılıymış da saçma sapan bir sınava ömrümün son anlarını harcıyormuşum hissi.Geçen sefer geleceğime balta attı şimdi tekrar atmaması için çalışmaya çalışıyorum ama etrafımdaki her çaba her girişim bana çok anlamsız geliyor.Ek olarak adhd'si ve major depresyonu olan diğer insanların nasıl odtüyü kazanabildiğini ya da harvard'a kabul alabildiğini merak ediyorum.Çünkü bu ikisi bir araya geldiğinde hayat sizin için cehennem oluyor ve en basit bir şey için bile başkalarının 1 uğraştığı yerde sizin 10 uğraşmanız gerekiyor.Her şeyden çok yoruldum keyfimin kahyasına göre çalışmak istiyorum ama yapamıyorum.Bazen çok bencil olduğumu düşünüyorum insanların gerçek problemleri varken (hayatta kalıp ev geçindirmek gibi) ben sadece mızmızlık ve şımarıklık yapıyormuşum gibi hissediyorum.Bu düşünce kendimden iğrenmeme neden oluyor ve aldığım her nefeste kendimden tiksiniyorum.Bu hayatı hak etmiyorum.Her şeyim var ama hiçbir şeyim yok.Etrafımda çok insan var ama ben yapayalnızım.Eskiden gerçek dostlarım olmadığı için böyle düşünürdüm(ya da en azından öyle olduğunu sanıyordum)ama öyle değilmiş dünyanın en iyi dostlarına da sahip olsam tek yaptığım nankörlük edip sızlanıp onları da üzmek.Yıldızlar bile umut vermiyor artık bana..Sanki bir bataklığa düşmüş ve bunu boynuma kadar battıktan sonra fark etmiş gibi hissediyorum,her yer karanlık sonunda yıldızları net bir şekilde gözlemleyip izleyebiliyorum ama artık her şey için çok geç olduğunun ve asla ulaşamayacağımın da bilincindeyim.Ophelia'nınki gibi bir boşvermişlik var üzerimde ölüme doğru gitmiyorum ama böyle yaparak kendi berbat sonumu hazırlıyorum. Hayatım boyunca pişman olacağım şeyler yapıyorum,farkındayım ama sürece engel olamıyorum.Böyle bir hayat yaşamaya değer midir?İntihar dahi etmeyecek kadar boşvermiş bir durumdayım ama merak ediyorum tüm bu olaya duygularınızdan uzaklaşıp baktığınızda,böyle bir hayat gerçekten yaşanmaya değer midir?