Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tenefüsün çalmasıyla beraber tüm öğrenciler koridora yayılıyordu. Kalabalık ortamları sevmediğim için kendimi lavabo kabinine attım, bir şeylere ihtiyacım var.
Ben hasta mıydım? Çevremdekiler mi öyleydi?Neden ona herhangi biri baktığında kalbimi bir alev çevreliyordu? Bunca zaman bunun aşktan dolayı kaynaklandığını düşünmüştüm. Sanırım "aşk" değil. Kendimi son zamanlar normal hâlimden daha fazla anormal hissetmeye başladım.. Annem haklı mıydı?
Küçükken bile hiç duygularım yokmuş gibi büyümüştüm ben. Ebeveynlerim de bir süre sonra bunun farkına varıp beni doktora götürmüşlerdi. Hayatımın "travma" diye adlandırdığımız dönemiydi benim için. Sizce birisini sevmek suç mu oluyor? Hayatımdan bu yana bana bunu düşündürttüler. Babamın iyileşmem için her yolu denemesi anneminse benim hastalıklı olduğumu, ve hiçbir zaman değişmeyeceğimi söyleyip durması, yada gerçekten birbirlerine aşık olup kavuşan çiftlere özenmem.. Annem her zaman haklıydı. Ben doğduğumdan beri hastalıklı büyümüştüm. Sanki o benim hayatıma ışık tutacak, tüm duygularımı bana o kazandıracak gibi hissediyorum. Onunla olunca olumsuz hiçbir şey olmayacak bana bir cennet hayatı yaşattıracak gibi..
Onun benden başka kimseyle iletişime geçmesini istemiyorum. Onun için delirdiğimi bilmediği hâlde herkesle konuşması beni her basamakta daha da çığırından çıkarıyor. Onunla temas hâlinde bulunan hiç kimseyi istemiyorum. Hatta onların yok olmasını istiyorum, onlar hiç olmamış gibi.. onlara zarar vermek istiyorum.
O benim. Başka şansı yok.
Kabinde çok fazla vakit geçirdiğimi anlayarak klozetin üstüne kendime çektiğim dizlerimi indirdim. Bunu sonra düşünebilirdim.. şimdi zamanı değildi. Özellikle okuldayken.
Bahçeye açılan kapıdan sütunlara yaslanarak gözlerim onu aramaya başladı. Ah, tanrım.. orada Bir sakura ağacının altına sırtını yaslayarak elindeki kitabı okuyordu. Şuan, onun ne kadar muhteşem göründüğünü açıklayabilir miyim?
Onu izlemeye dalmışken etraftaki bazı aptalların "Hey bu Minatozaki Sana!!" diyişlerini duyunca kafamı geri arkama çevirmiştim. O okulun popüler kızıydı. Yada popüler olmak için babasının müdüre rüşvet verdiğini diyeyim size. Aslında kimseye ikinci yüzünü göstermeyen herkesin kibar, nazik sandığı birisiydi. İki yüzlüler niye ikinci yüzünü göstersin sonuçta değil mi?Onun yüzüne sahte bir gülümseme takınmış hâliyle herkese selam vermesini izlerken hyunjin'e hayran bakışlarla baktığında kalbimde bir yerlere hançer saplanmıştı. Hyunjin'de ona selam vermişti ve masumluğuyla kitabını okumaya devam ediyordu.
Tamam, bu sefer normal karşılayamayacağım.. O sadece benim, başka şansı yok.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhabalar!!Fic iyi gidiyor mu??iyi yazmaya çalıştığımdan emin olabilirsinizz gece gece bölüm yazmak çok zevkli xjsjdhbs
