Özür dilerim. |minsung|

2.

Tekrar merhaba arkadaşlar 💗
Bölümlerde cok az değişiklik yapacağim, yazım hatalarim var.
İyi okumalar彡

Son bir kaç gün hiç bir deyişiklik olmadı. Jisung bütün gün derste Minho'yu izliyor, Minho da resim çiziyordu. Resim çizmeyi seviyor olmalıydı.
"Minho çok iyi biri, ve onunla arkadaş olmayı deneye bilirim."

~ertesi gün
Jisung okula gelmiş ve onu aramıştı gözleri." evet işte orda."
Yanına gidip sırasında oturdu.
"Hey merhaba Minho. Nasılsın?"
"İyim, sen?" Sordu, kafasını kitaptan kaldırarak. En azından soğuk davranmıyordu.
"Teşekkürler bende iyim, sana bir şey söyleye bilir miyim?"

"Evet dinliyorum."
" Arkadaş ola bilirmiyiz? Tabi istersen. Benim hiç arkadaşım olmadı."

" Şey aslında benimde olmadı..."
"Yani ister misin?"

"Olur da, belki benimle arkadaş olmak istemezsin."

"Niye ki?"

"Güzel bir çocukluk geçirdiğim söylenilemez, herkes bana eski okulumda zorbalık yapdı. Belki sende beni tanıdıktan sonra sevmezsin."

"Ya böyle düşünmen beni çok üzdü. Ben seninle arkadaş olmayı çok istiyorum, demek ki sen istemiyorsun bahaneler üretiyorsun." Biraz duygu sömürüsü yapmak işe yarardı

"H-hayir öyle demek istemedim... Tamam arkadaş olabiliriz."

"Oh be, rahatladım. Biran istemezsin sandım. Tamam ben kendimi tanıtayım. Aslında benimde güzel bir çocukluğum olmadı, Ailem çok baskıcı ve herşeyime karışıyorlar. Arkadaşlarıma bile..."

"Peki ya ailen şimdi benimle arkadaş olduğun için kızmaz mı?"
"Onlara kalırsa izinsiz nefes bile alamam. Ama yeter bu kadar. Artık benimde kendi hayatım olmalı. Tabi ki önce okulumu bitirmeliyim. Neyse peki ya senin hayalın var mı?"

"şey aslında büyük bir hayalim yok. Sadece okulu birdikden sonra bir Üniversitede okumak istiyorum ve çalışmak istiyorum. Bu kadar."
"Buda bir amaç sayıla bilir. Ama nasıl başka hayalin yok?"

" Ben hayal kurmayı 4 yaşımdan sonra bıraktım"

"Neden, kötü bir şey mi oldu?"

"Aslında 4 yaşıma kadar normal bir hayatım vardı... Bir gün babam nedensiz annemi öldürdü... Yani ben nedenini bilmiyorum, sonra polislere yakalanmamak için intihar etti. Ve bana babaannem baktı. Aslında istemiyor beni ama ne yapa bilir kimsem yok. Halla o günün etkisi üzerimde... Babam annemi gözümün önünde öldürmüştü. Bu yüzden geceleri ağlayarak uyanıyorum. İstemediğim şeyler yapıyorum. Herkes bana psikolojik sorunlarımın olduğunu söylüyor. Bende istemiyorum ben kendimi olduğum gibi seviyorum."

" Aslında psikoloğa görünsen iyi olur. Çok zor şeyler atlatmışsın."

"Yani, haklısın ama... Her neyse."

" Sen istemiyorsan kimse seni zorlayamaz. Merak etme. Yanındayım."

"Teşekkürler ama...  Niye bana bu kadar iyi davranıyorsun? Yapma ne olursun..."

" Niye ki?"
"Alışırım..."

"Alış bence. Ben hep burada olucağım senin için."

"Sen bu dünya için fazla iyisin.."
"Seni koruyacağıma söz veriyorum."

"Sözünde duracak mısın?"
" Hayatta olduğum müddetçe evet!"
Çalan zil sesi. Herkes çantasını toplamaya çoktan başlamıştı. Meğerse bütün ders sohbet etmişlerdi.
"aa ders bitti, çantamı toplamam lazım." Minho aceleci bir şekilde çantasını toplayarak.

" Bende yardım edeyim.."

Okulun çıkışına kadar yürüdüler ve Jisung Minho'ya döndü.

" Evet gitmem lazım. Yarın görüşürüz o zaman."

"Tamam, yarın görüşürüz yeni arkadaşım."

Minho birden durdu ve Hana seslendi.
"Han! Numaranı vermeyi unuttun!"

"a haklısın"
Jisung çantasından kağıt çıkardı ve numarasını yazıp Minho'ya uzattı.

"teşekkürler Han, akşam  mesaj atarım merak etme."

"Tamam."

Cok ozur dilerimm! Aishh neyse, 10-11. Bolumler pek cringe degil
Acemimiymism biraz
Görüşürüz💗