Onu burda görmeyi hiç beklemiyordum, gözlerim bir karış açıldı
Tanjiro; rengoku-san!
Tanjiro bana doğru koştu ve bir anda sarıldı, bende ne yapacağımı bilemeden saçlarını okşadım
Tanjiro; kagaya-sama.. o iyimidir sence rengoku-san?
Rengoku; bunun cevabını bende bilemiyorum tanjiro, hadi gidip bakalım..
4 buçuk saat sonra;
herkes iyice zayıflamıştı.. rengoku ayakta zarzor duruyoru, arada akaza ile karşılaşmışlardı fakat konuşma fırsatı bulamamışlardı. Akaza'nın elinden geldiği kadar yardımcı olmaya çalıştığını biliyordu ama onunla konuşamazdı çünkü diğer iblis avcıları başka fikirlere kapılabilirdi.. ama bir umut vardı.. bu umutun adı Tanjiro'ydu. Herkes yenik düşmüş haldeyken o ayaktaydı, Muzan'ın tam karşısında dikiliyordu ve güneş nefesi teknikleriyle Muzan'a art arda darbeler indiriyordu, onu durdurmak istedim, kalkmak ve savaşmak istedim, onu arkama alıp korumak istedim.. lakin hiçbirini yapamadım, beceriksizin tekiyim ben!
*Bir anda bi figür belirdi, Muzan'a oda saldırmaya başladı, dediki "Öldürün şu piçi!" Gözlerimi figüre diktim ve dikkatlice baktığımda onu gördüm, Akaza'ydı.. Güneş tenini yakmasına rağmen, azda olsa Muzan'ın hareket etmesini zorlaştırıyordu herkes şaşkındı ve kendilerine 'niye kendi türüne zarar veriyor?' sorusunu sordular, cevabını birtek rengoku biliyordu.. sebebi sevgiydi, hüzündü ve en önemlisi pişmanlıktı, eskiden aldığı canları geri getiremezdi belki ama onlara, hashiralara yardımcı olabilirdi, onu gören hashiralardan bazıları ayaklandı, ona yardım etmeye başladılar, bense olduğum yerde dikiliyordum. Afallamış ve şaşırmış bir şekilde, Akaza'yı karşıma almak istedim yapma, nolursun diye saatlerce nasihat etmek istedim ama çok geçti..*
'RENGOKU-SAAN!!' diye bi ses yükseldi, Tanjiro'ydu ve beni teşvik etmeye çalışıyordu içimdeki sesler ikiye ayrıldı ya "akazayı kurtar" ya da "geleceğini kurtar" biraz düşündüm, ikisinide dinlememeye karar vererek oluşuna bıraktım, hemen Muzan'ın yanına doğru koştum katanamla ardı ardınca saldırdım ta ki güneş tepemizde belirene kadar, Akaza iyice yanmıştı ve hemen gölge bir yere koştu, Muzan iyice zayıfladığı için bizimkiler halleder diyerek hemen Akaza'nın yanına koştum, nefes nefeseydi ve neredeyse ölmek üzereydi her ne kadar iyileşme özelliğide olsa Muzan'ın onda bıraktığı yaralar zar zor iyileşiyordu
"Akaza? Özür dilerim..ben-" Akaza hiç beklemediğim bir anda bana sarıldı, kokusunu son kez olduğunu bilerek içime çektim..
"Senin suçun değildi, ben kendim böyle olsun istedim kyojiro"
"Hep başkalarını düşünüyorsun!" Dediğimde gözlerim dolmuştu, akaza başparmağıyla hafifçe süzülen yaşları sildi, ondan sonra ağlamamı tutamadım
"Beni iyi dinle kyojiro, geçirdiğimiz bu kısa zamanda ben sana çokça bağlandım, keşke daha çok zamanım olsaydıda seninle anılarımızı paylaşabilseydik" yavaşça ayak bileğindeki halhalı çıkardı
"Bunu benim için sakla, başka bir zaman senden almaya geleceğim" dedi ve dudaklarımız birleşti, bir anda sıcak nefesini hissedemedim
"Akaza?" Dedim titrek bir sesle "hayır,hayır,hayır,hayır!" Onu dürmeye başladım elimden geldiğince güçlü dürttüm ama asla uyanmadı..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Son hashira toplantısında:
Mitsuri, obanai, shinobu, gyomei, muichiro ve Muzan ile savaştan sonra can veren birçok kişi.. sadece üçümüz kalmıştık sanemi, giyuu ve ben, yani kyojiro Rengoku ve hala onun bana kyojiro demesini özlüyorum.
~Final~ İlk öncelikle bu seriyi okuyan sayın okuyucularım, bu bölümü okuduktan sonra büyük ihtimal depresyona gireceksiniz aojskaasj Ama merak etmeyin bu kitabı başka bir kitapla devam ettirmeyi düşünüyorum kyojiro ve akaza daha bitmedi yanii Hadi gorusuz kendinize iyi bakın (Uzun zamandır bölüm atmıyodum kb) <33
