5 Nisan 2004...
Elindeki çiçekleri koşarak zıplayarak yeşil çimlerin arsında koştu Asena. Bunu Baran'a hediye edicekti. Aslında çiçek bile sayılmazdı. otlardan oluşan bir çiçekti.
Asena çıplak ayaklarıyla koşa koşa Baran'ın yanına geldi. ''Toprak bak sana ne getirdim!''
Asena ona toprak diyordu çünkü, Baran toprak gibi kokuyordu. Ve kumral ile ela gözleriyle Asena'yı izliyordu.
'' Bune Vanil elindeki çiçekleri her zaman bana getirmeyi bırak başka bir şeyler oynayalım çiçek bulmaktan sıkıldım bune böyle?'' Baran bundan şikayetçiydi çünkü küçük bir yetimhanede çiçek bulmak kolaydı ama bir türlü istemiyordu.
Baran ve Asena aynı yetimhanedelerdi 6 yaşındaki Baran bazen Asena'yı güldürüyor bazen ağlatıyor bazen ise kızdırıyordu.
Asena çiçekleri yere bırakıp, ellerini göğsüne doladı. '' Hayır ben bunları istiyorum bir kere hem inanıyorum beni bir annem ile babam olucak ve burdan gidicem.'' Asena doğduğundan beri yetimhanedeydi. ve ilk gördüğü karşısındaki kırmızı şortlu ve küçük gelen beyaz bir tişört giyen Barandı.
Baran onun gitmesini istemiyordu. Tek arkadaşı oydu. Onunla konuşan, ona sarılan, gülümseyen tek kişi Asena'ydı.
Sessiz kaldı Baran. cevap vermedi. Onun geçmişini ise kimse bilmiyordu. Derin bir nefes verdi ve Asena'nın ellerine olan bağlı kollarını yavaşta açmaya başladı.
''küsme bana tamam mı? Lütfen küsme. Hadi çiçek bulmaya çalışalım.'' bunun ardından Asena yeşil gözlerine mutluluk saçıldı ve beraber çiçek bulamaya başladılar. Baran mutlu değildi çünkü Asena eğer 20 farklı çiçek çeşidi bulursa gideceğine inanıyordu. Ve son bir çiçek kalmıştı nergiz..
yetimhanede müdür sera yetiştirdiği için çiçek bulmak kolaydı. Ve bu Baran'ın iyice canını sıkmaya başlamıştı.
''TOPRAK KOŞŞ! BULDUM BULDUM!'' Asena'nın bu mutlu sesi ve koşar adımlarla Baran'ın yanına gelip kollarını saklamıştı.''Hadi bakalım elimde ne var bence nefgis ama başka bir şeyde olabilir. kıkırdadı ve bu kıkırdaması en içtendi.
Baran bunu duyunca gülümsemedi cevaplamadı sessiz kaldı. bir iki dakika geçince Baran, '' Nergiz mi?''
Asena arkasındaki kollarını önüne uzatıp nergiz çiçeğini gösterdi. ardından nergizi yere bırakıp Baran'a ellerini çarpıp sarıldı.''Gidicem burdan benimde annem babam olucak hep hayalimdi.''
Baran ona karşılık verdi en azından ailesi olucaktı mutluydu. Hayır mutlu değildi onu bir daha göremicekti. Dudaklarını büzdü. Asena bunu fark ettiğinde ise, '' Ne oldu sevinmedin mi?''
Asena'nın artık o eski mutluluğu sönmüştü. Kollarını Baran'dan ayırdı. Tam karşısında durdu. ''Artık seni göremicem'' Asena bu tavrına kıkırdadı '' Görememek ne demek ben buraya seni görmek içinde gelirim yeni ailemle sana oyuncak alırız hatta belki senide evlatlık alırız!''Diyip neşeyle ellerini çırptı.
Baran bu cümleyi duyunca gözlerinin içi parıldadı.' "Gerçekten yapar mısın bunu?'' Sesinde umut vardı, heyecan vardı, sevgi vardı. Asena başını salladı. ''yaparım tabi ne sandın''
Baran inanmadı. Asena'nın yeşil gözlerine hayranlıkla baktı. Siyah saçları her yere yayılıyordu. ''Söz mü ?'' Baran'ın bu cümlesine karşılık. Asena hızlıca kafasını salladı, ve Baran'ın yanına hızlıca narin bir öpücük kondurup yeni babasının elini tuttu.
O günden sonra Baran her gün elinde nergiz çiçeği ile sürekli kapının önünde bekledi.
Ama kimse gelmedi.
..........
AYY HELLOOOO GİRİŞİMİZ BU ŞEKİLDEDİR AŞKİTOLOŞKALARIMMM
UMARIM DİĞER BÖLÜMLERDE GÖRÜŞÜRÜZ ÖPÜLDÜNÜZZZZ
