My Partner / Yeonbin

7-

"Yeonjun salaksın sen"

"Ama ben böyle olsun istemedim" Yeonjun ağlıyordu çünkü sevdiği çocuk başka bir kızın alnından öpmüştü.

"Yeonjun ağlama ablacım hallederiz bende ağlarım bak ağlama sen"

"Wonyoungum çok iyi birisin hep seni dinlerim ama şuan çok kötü bi durum birazcık daha ağliyim"

"Canım benim deymez ağlama ya şimdi bak az sonra gözlerim dolar benim"

"Ağlama sen be senin manitan var ama benim yok"

"Ya üzülme ama hem bence seni kıskandırmak için yapmıştır"

"Wonyoung içerden atıldık ve sen güvenliklerle dövüştün bildiğin"

"Olsun hem benim canım acımadı"

"Evet topuklu ayakkabını geçirdiğin için adamlar hastanelik oluyordu"

"Oraları boş ver sen" Wonyoung'un sözü bittikten sonra telefonu çaldı arayan Rei idi.

"Bi saniye canım yengen arıyor"

"Tamam git konuş sen"

Wonyoung bir kaç adım ileri gittikten sonra telefon ile konuşmaya başladı.
Yeonjun ise hâlâ ağlayarak oturuyordu.

"Yeonum bir tanem benim gitmem gerek lütfen üzme kendini yanında olamicağım için üzgünüm ama zorundayım yoksa ikimizde sap kalıcağız"

"Sorun değil Wony gidebilirsin sen"

"Tamam canım kendine iyi bak sakın daha fazla üzme kendini"

"Peki Wonyoung görüşürüz"

Wonyoung Yeonjun'a el salladıktan sonra oradan ayrılmıştı. Yeonjun ise sadece olduğu merdivende oturuyordu ve ağlamaya devam ediyordu. Ve Yeonjun'um şansına yağmur yağmaya başlamıştı. Yeonjun şansına sövmeye başlayınca ağlaması şiddetlendi. Kaderini kabullenmiş gibiydi. Sırıl sıklam olmuştu ve ıslakken saçı çok ateşli görünüyordu. Ve gözleri kızarmıştı. En sonunda ayağa kalkıp yürümeye başladı.

3-4 adım zar zor attıktan sonra beline sarılan bir şey hissetti. Gözü fal taşı kadar açılmıştı. Ve arkasını döndüğünde şaşkınlığı ikiye katlandı. Soobin ona salırmış ve öylece sarılarak duruyordu. Başını Yeonjun'un göğsüne gömmüştü. Soobin'de ağlıyordu. Pişmandı çünkü Yeonjun'u çok ağlatmıştı. Kendisine kızgındı tahmin edememişti Yeonjun'un bu kadar çok üzülebileceğini. Yeonjun dayanamayıp Soobin'e sıkıca sarıldı. İkiside ağlıyordu. Bir birlerini sevdikleri ap açık ortadaydı. Yeonjun kendisini rüyadaymış gibi hissetti. Tanrı en sonunda onun yüzünü güldürmüştü. En sonunda Soobin konuşmaya başladı.

"Yeonjun..."

"Efendim Soobin"

"Bana kırılmadın değil mi" Yeonjun bu cümleden sonra sanki küçük bir çocuk ile konuşuyormuş gibi hissetti.

"Hayır Soobin sadece içim acıdı"

"Ben sadece seni test etmek istemiştim bu kadar üzülüceğini bilemezdim lütfen affet beni"

"Sorun değil Soobin şuan yanımda olman benim için önemli" dedi Yeonjun. Soobin böyle birini bulduğu için çok mutluydu. Ve o anda bir anda Yeonjun bir baskı hissetmişti... Dudağında.