« មិនបាច់រាប់ព្រោះបងនិងតាមសរសេីរថេយ៍ពេញមួយជីវិត »
ជុងហ្គុកប្រេីក្រសែរភ្នែកស្រទន់សម្លឹងទៅកាន់គេ វាប្រៀបដូចជាថ្នាំសន្ដំដែរនាយបានដាក់តាមរយៈវាយ៉ាងចឹងដែរមិនអាចអោយគេដកចេញពីការប្រទាក់ភ្នែករវាងភាគីទំាងសងខាង។
បានបន្តិចថេហ្យុងក៏បង្រាបចិត្តអោយទាញចំណាប់អារម្មណ៍ខ្សែរភ្នែកបំបែរអោយទៅមេីលអ្វីផ្សេងវិញទាំងភ្នែកដ៏ស្រស់ស្អាតទាំងគូររបស់រាងក្រាស់មិនទាន់បានដកចេញពីការសម្លឹងគេនៅឡេីយ។ ជុងហ្គុកសេីចដេីមកចេញមកបន្តិចនិងចរឹកអៀនព្រានរបស់រាងតូចថាកាលពីក្មេងពូកែខាងអៀនឥឡូវក៏មិនបានប្ដូរត្រង់ណាដដែរ។
« ដំបូងស្មានតែថេយ៍ភ្លេចបងហេីយតេីខំតែប្រញាប់អន់ចិត្ត!! »
« ខ្ញុំមិចនិងអាចភ្លេចបងកេីតនោះ~~ »
« ចាំបងមួយជីវិតក៏បាន!! ហា ហា យាយចឹងប៉ុន្នានឆ្នាំនេះថេយ៍ផ្លាស់ទៅរៀននៅឯណាបានជាស្ងាត់ដំណឹងឈឹងបែបនេះ?? បងសួរម៉ាក់ក៏គាត់មិនដឹង» រាងក្រាស់មេីលទៅផ្ទៃមុខស.ស្អាតរលោងឥតមានទាស់របស់រាងតូចមុននិងបោះសំណួរសួរកកាយពីរឿងអតីតឡេីងមក9ឆ្នាំមកនេះកុំថាឃេីញមុខសូម្បីតែដំណឹងថាគេទៅនៅឯណាវិញក៏នាយមិនដឹងដែរ។
ឯណាមិននឹកមិនព្រួយបេីសុខៗបាត់ឈឹងចឹងនោះ?
« ខ្ញុំឈឺទេីបប៉ាអោយប្ដូរទៅជប៉ុនវិញបន្ទាន់ហេីយក៏មិនបានប្រាប់អ្នកណាដែរព្រោះវាប្រញាប់ពេកដឹងតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះទូរស័ព្ទមិនបានលេងនោះទេទេីបមិនបានផ្ដល់ដំណឹងដល់បង » មែនហេីយកាលពីថ្ងៃនោះនៅសុខៗជំងឺប្រចាំកាយរបស់គេរេីឡេីងមកភ្លាមៗធ្វេីអោយប៉ាម៉ាក់គេចលាចលខ្លាំងភ័យផងព្រួយផង។
រាងតូចគិតស្ដាយណាស់ដែរទៅមិនបានលាជុងហ្គុកសូម្បីតែមួយម៉ាត់បាត់ដំណឹងរហូតដល់9ឆ្នាំ។
« ថេយ៍ឈឺអីឬ?ម៉េចបងមិនដែរដឹងសោះចឹង? »ឮនិយាយដល់រឿងជំងឺរាងក្រាស់ប្លែកចិត្តសួរជាសំណួររបស់ដល់ថេហ្យុងវិញភ្លាមទាន់ចិត្តដោយសារកន្លងមកគេដូចមិនដែរដឹងទាល់តែសោះថាគេមានជំងឺជាប់ខ្លួន ថែមមនុស្សនាយបារម្ភពីថេហ្យុងផងដាច់ខាត់ត្រូវតែសួរហេីយ។
