Sürünerek sana geri dönüyorum [pedri & gavi]

[3]

Pedri artık gerçekten şansını zorluyordu; Gavi, ihtiyarın lehine olan mazeretleri artık dinlemeyecekti. yanından geçerken elinden geldiğince sert bir şekilde omzuna saldırıyor, ister bir neonun tüm inceliğiyle ona dik dik bakan hançerler olsun, ister karanlık reklam panosunda parıldasın, Pedri, Gavi'nin son cesaretini kırmak için kesinlikle elinden gelen her şeyi yapıyordu. ancak Gavi'nin dönüp ona bir yorum yapmasından zevk alıyordu, gözleri meydan okuyan bir öfke kıvılcımıyla parlıyordu. Gavi gerçekten de Xavi'ye verdiği sözü tutmak için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordu ama Pedri bunu zorlaştırıyordu.

"Aranızda neler oluyor?" Sergio, Gavi'nin stratejik olarak uzatılmış koluyla Pedri'nin çantasını yere düşürüp yaşlı adamın eşyalarının soyunma odasına dağılmasına neden olmasından sonra sormuştu. Pedri ona kaşlarını çatarken, Gavi kıs kıs gülüyordu; kendi olgunlaşmamışlığından tamamen ve son derece utanmaz bir tavırla.

"Özür dilerim," diye mırıldanmıştı Gavi, gözleri Pedri'nin kaşlarının dizginsiz bir hüsranla çatılmış halini, yanaklarına öfkeli pembe bir kızarıklığın yayılmasını izliyordu.

"Ergen bir velet olmayı ne zaman bırakacaksın?" Pedri tıslayarak Gavi'nin göğsünü tehditkar bir şekilde itmek için yaklaşmıştı.

"Sen sik kafalı olmayı bıraktığında ben de duracağım."

"Ben salak değilim, seni salak -"

Ve Sergio sert bir ifadeyle onları ayırmak zorunda kalmıştı.

Tamamen çocukçaydı, takımdaki herkes bunu biliyordu. Aralarındaki her ne ise, asla birbirlerinin ufak darbeler vurmaktan asla çekinmiyorlardı.

yalnızca ufak darbeler, ciddi birşey olmadığını düşündükleri için, kavgalarını ayırmak gibi bir hareket göstermediler.

Gavi tüm bunları biliyordu ve bu anlamsız kavgaya olan ilgisizliklerini neredeyse takdir ediyordu, ancak Pedri misilleme olarak ıslak havluyu Gavi'nin yüzüne fırlattığında ve çok sevdiği tüm takım arkadaşları ona gülüp Pedri'nin tarafını tuttuğunda. Gavi tamamen ihanete uğramış gibi hissetmekten kendini alamadı.

Aslında bu kavga sadece bir hafta kadar sürdü. Kısa süre sonra aktif olarak birbirlerini kızdırmaya çalışmaktan yoruldular ve sonunda gergin, boyun eğmez bir sessizliğe başvurdular. Artık birbirlerine bakmadıkları, omuzlarına değecek kadar yakın dursalar bile inatla diğerlerinin varlığını kabul etmeyi reddettikleri bir noktaya ulaşmışmışlardı.

Gavi'nin gözlerini uzak tutması, odaya girdiğinde, konuşmaya yada kıkırdamaya başladığında gözlerini yaşlıya doğru atlamasını engellemek mantıksız derecede zordu. Pedri'nin yaptığı ya da söylediği her şey kesinlikle Gavi'nin gözlerini ona doğru çevirmesini ve ondan çenesini kapatmasını istemesini sağlıyordu, çünkü kimse ona aptal fikirlerini sormadı.

İşleri daha da kötüleştiren ve sinir bozucu bir hale sokan şey Pedri'nin bu konuda ne kadar umursamaz olduğuydu. Görünüşe bakılırsa Gavi ile aralarındaki küçük rekabeti olaydan sadece bir hafta sonra tamamen unutmuştu, sanki bu onun için hiçbir şey ifade etmemiş gibi, sanki Gavi tüm saatlerini bunun yollarını düşünerek harcamamış gibi.

Pedri, Gavi'nin varlığını inkar etmekte hiç zorluk çekmiyormuş gibi görünüyordu; gözlerini kolaylıkla başka tarafa çeviriyor, başını öne eğiyor ve aralarında daima güvenli bir mesafe bırakıyordu. Gavi, hayatını önemli ölçüde kolaylaştırdığı için bunu takdir etmesi gerektiğini düşündü, ancak bu onun pedriyi daha acınası görmesine neden oluyordu.

Ancak önümüzdeki haftalarda, yaklaşmakta olan El Clásico'nun göz korkutucu bir yakınlıkla karşılarına çıkmasıyla, küçük kavgaları bir kenara bırakmak zorunda kaldılar ve ikisi birbirlerine kızmayı tamamen unutmuşlardı. Neredeyse.