"Yok bir şey. Yoluna devam et." Diyip yürümeye devam edecektim ama Koko omuzlarımdan tuttu.
"Seishu, kötü bir şey olmuş belli." Evet biliyordum yüzümden okunabilirdi ama onun bununla ilgilenmesini beklemiyordum.
"Anlatsam sana mı anlatırım?"
"Su ister misin?" Diyip hemen çantasından bir şişe su çıkardı. "Hiç içmedim."
Önce ciddi misin der gibi gözlerine baktım. Gerçekten almamı beklermiş gibi bakıyordu. Almayacağımı belli edercesine bakıyordum ama hâla öyle bakmaya devam edince pes ettim. Elindeki şişeyi aldım ve içtim. İçerken beni izledi.
"Şimdi daha iyi misin?"
"Suyla geçecek bir şey değildi. Hâla aynıyım."
"Anlatmak ister misin?"
"Hayır."
"Kimseye söylemem. Söz."
İçimdekileri döküp ağlayasım vardı. Ama bunu birinin önünde yapmak istemezdim. Chifuyu'nun yanında bile ağlamak istemem. O en yakınım olsa bile. Şuan durumumu bilse ne yapardı acaba. Beni evine alırdı. Demişken ben nerde kalacaktım? Sanırım tek çözümüm şuanlık Chifuyu'ya haber vermekti ama zaten benim için çokça şey yaptı. Onu daha fazla rahatsız etmek istemiyorum. Hem sınav haftası da başladı. Aklını benim meselelerimin üzerine yormamalı ve söylersem kesinlikle bundan başka bir şey düşünmez. Peki şimdi ne yapacağım?
Diye düşünürken kalbimdeki acı ve stres daha da büyüdü ve gözümden bir damla yaş aktığını hissettim. Yanımda Koko olduğunu tamamen unutmuşum.
"Seishu, İyi misin?"
Bu soruyu duyunca ağlama isteğim daha fazla arttı. Durduramadım. Daha çok göz yaşı hissettim yanaklarımda.
"Gel otur." Diyerek beni kaldırıma oturttu. Bir süre sessizce ağlamamı bekledi.
"İstersen anlatmayabilirsin. Ama seni böyle bırakıp gidemem. En azından evine bırakmama izin ver."
"Ev mi?" Koko anlamazmış gibi yüzüme baktı.
"Evet. Ne yani evin yok mu sanki?"
Yüzümde buruk bir gülümseme oluştu.
"Vardı." Yüzüme şaşkın bakan gözleri hissettim.
"O da ne demek?"
"Şuan hiç anlatamam." Halim yoktu. Ağlamaktan boğazımda bir yumru oluşmuştu. Konuşamıyordum.
