Shadows of Intrigue

CHAPTER 3

Isabella's POV

Sa unang pagkakataon na makarating ako sa bahay ni Nanay Tonya, nakita ko ang isang maaliwalas na tahanan.

This house portrays a simple life, with walls made of concrete and wood, a sturdy roof crafted from durable materials, and windows placed side by side, welcoming in air and light.

Sa paligid, nakatanim ang mga halaman at bulaklak na nagbibigay buhay sa gilid ng bahay, nagdudulot ng sariwang simoy ng probinsya.

The living room is a cozy space with soft cushions on the chairs. Sturdy wooden tables and cabinets add a natural touch to the room. Next to the kitchen, you can see cooking utensils, filling the air with the delicious smell of home-cooked meals.

"Pasensya ka na Serena, hindi kalakihan ang bahay namin." Napailing ako sa sinabi ni nanay Tonya.

With gratitude in my heart I gently responded.
"You don't need to apologize , Nanay Tonya. Your bahay feels...comfortable. Thank you for the warm welcome."

Napangiti naman sya sa sinabi ko.

"Oh sirena nandito ka na pala!!"
Irita akong napatingin kay Marcus na sumalubong sa amin ni nanay Tonya.

Seriously, the nerve! If I hear 'sirena' again, it's going to mess up my composed vibe. How can someone expect sophistication when my name is butchered so thoughtlessly? It's 'Serena,' for heaven's sake—a refined melody that deserves more respect.

"Ayan ka na naman Marcus! Hindi ba't sinabi nya na sayo na 'serena' ang itawag mo, hindi sirena. Ang kulit mo talagang bata ka." Saway sa kanya ni nanay Tonya, kakamot-kamot naman ng ulo si Marcus.

"Eto! Ilagay mo sa kwartong gagamitin nya para naman may pakinabang ka." Utos sa kanya ni nanay sabay bigay sa kanya ng mga gamit ko.

"Ginawa nyo pa akong kargador." Reklamo nya habang naglalakad bitbit ang gamit ko papunta sa sinasabi ni nanay na kwarto.

****
In the peaceful bedroom, I caught myself staring out the window, taking in the calm scene. The night sky, lit up by the moon and stars, created a serene painting above. Far off, the sea added a mysterious touch to the night. In this quiet moment, I felt linked to the vastness of the universe, with each shimmering star telling its own story in the expansive night sky.

Habang nakamasid sa gabi na pinailawan ng buwan, may kakaibang tanong na bumabalot sa isip ko. Bakit nga ba, kahit wala akong maalala tungkol sa pamilya ko,bakit parang walang matinding pangungulila sa puso ko? Walang kirot ng kalungkutan, walang bulong ng nawawalang ugnayan.

Napalingon ako sa pinto nang marinig ang sunod-sunod na katok.
"Sirena! Kain ka na daw HAHAHAHHA" napailing ako nang muling marinig ang nakakalokong tawa ni Marcus.

Lumapit ako sa pinto at binuksan ito, bumungad sa akin ang mukha niya, naka-tikom ang bibig. Pilit na pinipigilan ang pag-tawa.

"Marcus! Tigilan mo nga si Serena. Halika na anak, kumain na tayo."
Inalalayan ako ni nanay tonya na pumunta sa kusina at umupo.

Bumungad sa akin ang iba't-ibang klase ng pagkain sa mesa.

When I saw the dishes laid out on the table, it was a mouthwatering sight. The variety of foods, from perfectly cooked fish to savory stews, looked absolutely delicious. The colors and aromas created an irresistible allure. It was a feast for the eyes, promising a delightful experience for the taste buds. Each dish seemed to beckon with flavors that hinted at homemade goodness and left me eager to indulge in the tasty spread.

"Kumain ka ng marami ha, masarap 'yan puro gulay at isda." Nakangiting sabi ni Tatay Dominic.

"Tay, ayaw nya kumain ng isda. Ka-uri nya kasi 'yan." Muling pang-aasar ni Marcus.