Shadows of Intrigue

CHAPTER 4

Isabella's POV

Tatlong araw na ang nakalipas nang matapos ang fiesta pero hanggang ngayon ay naalala ko parin ang kakaibang kaligayahan na naramdaman ko non.

Sama-samang kumain ang lahat sa labas at may mga palaro para sa mga bata at maging para sa amin. May sayawang nangyari at marami pa.

The fiesta three days ago left an indescribable joy in my heart. The laughter's melody and the burst of colors painted a magical picture of happiness. It felt like, for the first time, I truly experienced the warmth of shared joy.

Those moments, especially from the fiesta, are like newly discovered treasures after the fog of amnesia clouded my identity. In the lively celebration, I found comfort and a sense of self. It's a sad fear, the thought of these precious memories slipping away, like sand through my fingers, especially now that I need to leave.

Ngayon ay araw ng linggo, at ito na ang araw kung saan dadalhin na ako ni nanay Tonya papunta sa maynila .

Narinig ko na may kumatok sa pinto ng kwarto ko at nang bumukas ito ay ang imahe ni nanay ang nakita ko, pumasok sya at lumakad palapit sa akin.
"Serena, naayos mo na ba ang mga gamit mo?" Tanong ni nanay tonya.

Tumango naman ako kahit na ang totoo ay hindi ko talaga inayos ang mga gamit ko.

Nakita ko ang ngiti sa labi nya pero nakita ko rin ang lungkot sa mga mata nya. "Anak, alam kong mahirap para sayo na umalis dito. Alam kong ayaw mo dahil ganon din kami, lalo na si Marcus at ang naging kaibigan mo rito. Kahit sa maikling panahon na nanatili ka rito ay alam kong napamahal ka na sa kanila at ganon din sila."

Tumango ako para sang-ayunan ang sinabi ni nanay. In the quiet recesses of my heart, I resist the idea of departing from this place where genuine happiness danced with the people around.

"Pero anak, hindi ito ang buhay mo. Kailangan ka na naming ibalik at kailangan mo nang bumalik sa totoo mong pamilya. Sisimulan natin 'yun sa paghahanap sa kanila at pagtulong sayo na makaalala ka na. Hindi natin yun magagawa kung nandito ka lang, kailangan nating humingi ng tulong sa mga taong talagang tutulungan tayo." Paliwanag nya.

Mariin akong napapikit para kumuha muli ng lakas, tama si nanay kailangan kong gawin 'to dahil siguradong nag-aalala na sa akin ang tunay kong pamilya.

Even though it's tough, I'm making myself deal with the challenge of not immediately getting used to stepping away from those who've been my sources of peace. Through this difficulty, I aim to build a kind of strength that can handle the hurdles ahead, slowly gaining resilience as I figure out how to navigate through the inevitable partings that life throws my way.

***
"Salamat sa paghatid anak." Aniya ni nanay Tonya kay Marcus nang ihatid nya kami sa pier kasama si tatay Dominic.

"Mahal mag-iingat kayo ah, ilang buwan pa bago ulit tayo magkikita kaya hahanap-hanapin ko talaga ang amoy ng Kili-kili mo." Malungkot na Saad naman ni tatay Dominic.

Nag-uusap silang dalawa kaya naman kinuha ko na ang pagkakataong 'yun para lumapit kay Marcus na kanina pa ako hindi pinapansin.

" I noticed you've been quiet for a while. It's a bit disheartening, especially since I'm leaving now. Did I become invisible or is there a reason for the sudden lack of communication?"
Diretsong tanong ko sa kanya.

Tinignan nya ako pero hindi diretso sa mga mata ko. Umiiwas ito ng tingin at parang pinipigilan ang sarili na may sabihin sa akin.

Is there some hidden cause, or has he truly mastered the art of not caring? It's getting on my nerves, and I can't help but feel irritation simmering underneath. Can't he spare a moment to acknowledge or explain? Or is that a courtesy beyond his capability?

"What's going on? Your silence and avoiding talking are confusing. Is there a problem or are you avoiding a chat you don't like? Does my presence bother you, or are you intentionally leaving me in the dark without an explanation?"  Hindi ko napigilan ang sarili ko sa sunod-sunod na tanong ko sa kanya na may kasamang iritasyon.

Napasabunot ito sa sarili nya tsaka ako diretsong tinignan sa mata.
"Panay ka kasi English! Hindi ko na alam paano ka iintindihin, aalis ka na nga lang papaduguin mo pa ang ilong ko." Naiiyak nitong sagot.

"What?" Naguguluhang tanong ko sa naging sagot nya.

"Oo na! Ma m-miss kita okay? Siguradong hahanapin ko ang kaartehan mo, siguradong mangungulila ako sa pa english mo! Ayokong umalis ka pero wala akong magagawa, kaya hindi kita kinakausap kasi.... kasi hindi ko alam kung paano ko sasabihin dahil hindi mo naman maiintindihan."
Paliwanag nya kasabay ang sunod-sunod luha mula sa kanyang mga mata.

His words are leaving me even more confused. Amidst the constant complaining, I feel like I'm wandering in a sea of confusion. Is there any real issue behind the constant grumbling, or is it just a string of empty complaints? It's like deciphering the true meaning involves navigating through a maze of dissatisfaction.

"Anak, ano bang sinasabi mo? Lalong naguguluhan si Serena sayo eh, puro lang ngawa ang narinig namin." Saad ni nanay tonya na katabi ko na pala.

"Nay! Wag nyong ilayo si Sirena sa'kin!! Huahuahuahua!!" Nakaluhod na sabi ni Marcus sa kanyang ina.

Napakunot noo ako dahil kahit anong gawin kong pagkuskos sa tenga ko para intindihin ang sinasabi nya ay hindi ko talaga mainitidihan, para syang bata na nauuna ang iyak kesa ang pagsasalita.

"Sige na mahal umalis na kayo ni Serena , ako na ang bahala sa batang 'to." Aniya ni tatay.

Nagpaalam na kami sa kaniya at kay Marcus na nakalumpasay na ngayon sa sahig.

"Ang kulit talaga ng batang 'yun, ano? hahahaha" Tatawa-tawang saad ni nanay, napangiti naman ako sa sinabi nya at mahinhin ding natawa.