වෙච්ච කිසිම දෙයක් හිතාගන්න බැරිවුණ මම ඒ මනුස්සයා දිහා බැලුවෙ හදවත එකසිය ගානට ගැහෙනකොට.ඇදිලා ගිය පාරට මගෙ ෆෝන් එකත් මගෙ අතින් ගිලිහිලා තිබුණා.ඒත් ඊට වඩා මට ඇහුණ වෙඩි හඬත් එක්ක ශොක් වෙලා ඉඳිය මම ගැහෙන ඇස්වලින් ඒ මනුස්සයා දිහා බලන් ඉඳියත් ඒ මනුස්සයා ඇහුව ප්‍රශ්නෙට උත්තරයක් දීගන්න මට බැරිවුණා.මට දැනුනෙ මගෙ කට ලොක් වෙලා වගේ.නොහිතුව වෙලාවක වෙච්ච දෙයක් නිසා මගෙ ඇඟ බයටම දරදඬු වෙලා වගෙයි මට දැනුණේ.
මන් ඉන්නේ ලොකු ශොක් එකකින් කියලා දැක්ක නිසා වෙන්නැති කළු ඇදගත්ත ඒ මනුස්සයා මාව පාරේ ඉඳගෙන ඉඳිය තැනින් නැගිට්ටෙව්වා.ඒත් මට කෙළින් හිටගන්න තරම් ඇඟට හයියක් නොවෙද්දි ඒ මනුස්සයගෙ ඇඟට මාව වාරුවුණේ වැටෙන්න ගිය මාව එයා දෝත බදලම අල්ල ගද්දි.
තාමත් වුණ දේ හිතාගන්න බැරුව බයටම ගැහෙන්න පටන් අරන් ඉඳිය මම හිමීට ඒ මනුස්සයගෙ මූණ දිහා බැලුවෙ වුණ දේවල් තේරුම්ගන්න හිතාගෙන.ඒ බව තේරුණ නිසාමද මන්දා ඒ මනුස්සයා මගෙ ඇස් මග ඇරලා පාරෙන් ටිකක් එහාටවෙන්න වැටිලා තිබුන මගෙ ෆෝන් එක අරගෙන මගේ පැත්තට දික් කලා.
අලුත් එකක් ගන්න වෙයි වගේ...
ඉරි තැලිලා ගියපු ෆෝන් එකේ විදුරුව දිහා බලන් ඉඳිය මම ආයෙමත් ඒ මනුස්සයා දිහා බලද්දී මගෙන් ටිකක් එහාට ගිය මනුස්සයා කාටහරි කෝල් එකක් ගත්තා.තාමත් පපුව ගිඩි ගිඩි ගාල ගැහෙන එක නතර වෙලා නොතිබුණා වගේම මීට ටිකකට කලින් ඇහුණ වෙඬි හඬ එක්ක මට හිතුණෙම මෙතන මිනීමැරුමක් වෙලා ඇති කියලමයි.ඒත් මාව හැප්පෙන්න ගිය වාහනේ තියා කිසිම මිනිස් පුළුටක් මේ පාළු පාරෙ නොවෙද්දි වටපිටාවත් භයානක විදිහට නිහඬ වෙලා තිබුණා.
කොච්චර කොහොම කරලා මාව බේරගත්තත් ඒ මනුස්සයා ගාව ඉන්නත් මට බය හිතෙද්දි මම බිම වැටිලා තිබ්බ මගේ බෑග් එකත් එක අතකට අරගෙන එතනින් යන්න හැදුවේ කෝල් එකේ ඉඳිය මනුස්සයා ඇස් කොණකින් මන් දිහා බලන් ඉද්දි.මන් යන බව දැක්ක නිසාම වෙන්න ඇති ඒ මිනිහා කෝල් එකත් කට් කරලා මගේ පැත්තට එන්න පටන් ගත්තෙ.ඒත් හොඳටම බය වෙලා ඉඳිය මගේ හිත කිව්වෙම තව ටිකකින් මේ මිනිහා මාව මරයි කියලමයි.
YOU ARE READING
වීදුරු මල් ( nonfic_bl )
Non-Fictionඔයාට දැන් ඕනකරන්නෙ අනිත් අය අතින් පළුදු වෙච්ච මාව බිඳලා දාන්නද?" "මට තමුසෙව බිඳලා දාන්න ඕනිකමක් නෑ. කාටවත් බිඳින්න ඉඩ දෙන්නෙත් නෑ."
