ÖLÜ KALPLERİN DÜĞÜMÜ

1. BÖLÜM

BÖLÜM BİR,
❝Koma halinde zafer❞
....

Kitabı silip unuturum dedikten sonra olanlara bakın hxhshshs Neysee. Bu da yeni bir başlangıç olsun.

⤖Bu kitapta geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünü olmakla birlikte içinde kurgu şehirler geçmektedir. Aynı zamanda bu kitap, Gece hırsızları evreninde geçmekte ve kitaplar arasında bağlantı bulunmaktadır.

4 Haziran 2021/Athal

Harika bir lezzette olan tavuk çorbasına öylesine bir bakış atarak tezgâhın üzerinde duran telefonumu aldım ve muhtemelen bugünlük benden kurtulduğunu düşünerek diğer iş arkadaşlarıyla birlikte bahçede dolanan adama, yani beş yıllık korumam, fakat aynı zamanda da eski sevgilim Oflaz Kaya Dinçer'e bir mesaj yazmaya başladım.

Almina:
Öncelikle merhaba. Görüşmeyeli nasılsın?
18.27

Oflaz🕵️:
Ne yaptınız?
18.27

Almina:
Büyütülecek bir şey değil ya. Sadece YEMEĞİ YAKTIM.
18.28

Oflaz🕵️:
Aynı yemeği tekrar yapacağımı düşünüyorsanız kesinlikle yanılıyorsunuz.
18.30

Almina:
Maaşına istediğin kadar zam yaparım.
18.30

Oflaz🕵️:
Güzel teklif.
18.34

Oflaz🕵️:
Ama maaşımı sizden almıyorum.
18.34

Almina:
Öyleyse bunu tatlı bir rüşvet olarak kabul edebilirsin.
18.35

Oflaz🕵️:
Eşiniz az önce geldi.
18.36

Son mesajına görüldü atmamla kapının çalması bir olmuştu.

Telefonumu tekrar tezgâhın üzerine bıraktıktan sonra gidip kapıyı açtığımda karşımda somurtarak bana bakan adama güldüm.

"Tahmin edeyim, affetmedi değil mi?"

Geriye çekildiğimde, elindeki market poşetleriyle içeriye girmiş fakat kapıyı kapatmamla birlikte hole doğru ilerlemek yerine biraz da kapının önünde aşk acısı çekmek istemişti.

Bu noktada yakın bir zamanda evlendiğim adama, ve evet onun bir sevgilisi vardı. Boş bir bakış attım. "Neler olduğunu anlatmak gibi bir planın yoksa gider misin şuradan? Sinirlerimi bozuyorsun bak."

"Affedildim ben Almina!"

Bir anda yükselmesiyle birlikte geriye doğru sıçramam bir olmuştu. Aptal! Sinirle kafasının arkasına bir tane geçirdiğimde anında kaşlarını çatıp bana bakmıştı.

"Ne oluyor ya? Ne vuruyorsun kızım?"

Sanki sopayla vurmuşum gibi başını tutan adama gözlerimi devirip elindeki poşetlerden sadece birini çekip aldım ve holde ilerlemeye başladım. "Neler olduğunu anlatıp zıkkımlan, sonra dön evine."

Arkamdan güldüğünü duydum. "Sana yalnızlık hiç yaramıyor Almina, biliyor musun?"

Alay edişini bir kenara bırakarak bir kase tavuk çorbası almak için mutfağa gittiğimde o da elindeki diğer poşetlerle oturma odasına gitmişti.

Aslında ona hak veriyordum sanırım. Yalnızlık bana gerçekten yaramamıştı. Ama o aptal kadının evinde yaşamaktansa bir tabutun içinde diri diri gömülmeyi tercih ederdim.