KALP TOKADI

3. bölüm

bu bölümde çok heyecanlı ve güzel şeyler olacak.

İYİ OKUMALARRR <3

Planımı kafamda kurduktan sonra annemin içerden seslendiğini duydum.

Annem:Hazırsan gel çıkıyorum ben, çabuk ol seni bekleyemem!

Ben:Tamam, hazırım geliyorumm!

Siyah baget çantamı alıp odamın karşısındaki kapının önünde annemin ayakkabılarını giydiğini gördüm ve kapıya doğru yürüyüdüm. Ayakkabılığı açtım, beyaz Airforce'larımı alıp giydim. Annemle sanki iyi yabancıymış gibi hiç konuşmadan merdivenlerden iniyorduk. Aslında buna alışmıştım çünkü sadece babam işe gitmeden önce kahvaltı yaparken birbirimize karşı birkaç cümle çıkıyordu ağızımızdan. Günün geri kalanını ben odamda vakit öldürürken annem ise evin içinde ya işlerini yapıyor

ya da bana bağırıp çağrıyor ve ne kadar hayırsız bir evlat olduğumu yüzüme her seferinde tokat gibi çarpıyordu.

Kafamdaki düşüncelerden kurtulup kendime geldiğimde merdivenleri bitirip binanın kapısına geldiğimizi gördüm. kapıyı açtım ve annemin çıkmasını bekleyip sonra kendim çıktım.Çıktığımız an karşımızdaki evin duvarının üstünde asılı olan Gül sk. 07400 yazısı karşıladı bizi, annemle otobüs durağına doğru yürüdük. Otobüs durağına vardığımızda, durağın oturmak için yapılan yerinde sadece bir kişi vardı. Kumral ve ucu kalkık saçları hafif esen rüzgarla birlikte yüzünü kapattığı için görünmüyordu. Saçlarının arasından gördüğüme göre gözleri lacivert renkteydi. Ben uzun boylu o kumral çocuğa bakarak derin düşüncelere dalmışken çocukta neden baktığımı sorgulayan bir bakış atıyordu bana. Annemin arkamdan beni dürttüğünü hissettim. Anneme döndüm ve annemin ağızından çıkan şu cümleleri duydum.

Annem: Ben şu karşıdaki tekel bayide kent kartı doldurup geliyorum, bekle beni.

Ve bu cümleler annemden duyduğum son cümlelerdi. Üzülmüyordum çünkü onları kaybeymekten korkacağım kadar hiçbir iyilik yapmamışlardı bana. Hatta bana en büyük kötülüğü yapmıştı. Beni dünyaya getirmişti... Hava güneşliydi ama herkes cıvıl cıvıl giyinmişti ama ben hepsinin aksine depresif gibi simsiyah giyinmiştim sanki hiç depresif değilim Allah aşkına hahahshsjsidid

Annem tekel bayiden hala çıkmamış ben ise cesaretimi toplayıp, kaçıp kurtulsammı diye düşünüyordum. Bir 3 dakika sonra karar verdim cesaretimi toplayıp kaçmaya yepyeni tertemiz bir hayata başlamaya karar vermiştim ama yeni hayatımda mutlu yada herşeyi unutmuş olmayacağımı çok iyi biliyordum. Tam karşımda trafik olan bir kavşak vardı.