Από Εκεί Που Δεν Το Περιμένεις

4. Carla

Είχε περάσει μια εβδομάδα από τον τσακωμό της με τον γοητευτικό, μα και παράλληλα αγενή άντρα. Όλη την εβδομάδα τον σκεφτόταν. Είχε δημιουργήσει στο μυαλό της διάφορα σενάρια με τον τρόπο τον οποίο θα τον δολοφονούσε. Να τον πετάξει από έναν γκρεμό. Να τον πνίξει στην θάλασσα. Να τον δέσει στην μέση του δρόμου, εκεί που τσακώθηκαν για πρώτη φορά, και να τον πατήσουν τα αυτοκίνητα. Χίλιους τρόπους είχε σκεφτεί, όμως κάτι την εμπόδιζε από το να τους εφαρμόσει. Δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν. Είχε σκοπό όμως να το μάθει σύντομα. 

Κάθε φορά που τον σκεφτόταν ερχόταν στο νου της τα μάτια του. Εκείνα τα πράσινα μάτια, που αν τα έβλεπες λίγο παραπάνω θα χανόσουν μέσα τους και θα σε ταξίδευαν σε ένα δάσος, τόσο πράσινο όσο και εκείνα. Είχε παρατηρήσει πως όσες φορές τον σκεφτόταν - οι οποίες ήταν αρκετά πολλές - ο γνωστός ηλεκτρισμός, που είχε νιώσει και τις προηγούμενες φορές, εμφανιζόταν ξανά. Δεν ήξερε όμως το γιατί και αυτό την τρόμαζε. 

Ήταν Σάββατο, μια ακόμη ζεστή ημέρα. Ο κόσμος έξω ήταν πολύς και οι πελάτες της επίσης. Η απόφαση της αδερφή της, να μετακομίσει εκεί ήταν η καλύτερη ιδέα. Όχι μόνο την βοήθησε να ξεπεράσει ότι είχε συμβεί πριν περίπου ένα μήνα και να ηρεμήσει, αλλά την βοήθησε και οικονομικά. Το γεγονός ότι ο τουρισμός στο Positano ήταν υψηλός, κυρίως το καλοκαίρι, καθώς και ότι το ανθοπωλείο της ήταν το μοναδικό στην περιοχή την βοήθησε αρκετά ώστε να συγκεντρώσει, μέχρι στιγμής, ένα πόσο αντάξιο με εκείνο που είχε δώσει για την ανακαίνιση και την δημιουργία του νέου της σπιτιού και ανθοπωλείου. 

Είχαν περάσει περίπου 5 άτομα από το ανθοπωλείο μέχρι εκείνη την ώρα. 3 άντρες, οι οποίοι αμέσως μετά την πληρωμή βγήκαν έξω και χάρισαν τα λουλούδια τις συντρόφους τους, που περίμεναν απέξω και 2 ηλικιωμένες κυρίες, οι οποίες ήταν μόνιμοι κάτοικοι του Positano, αλλά και μόνιμες πελάτισσες της. 

Ο επόμενος πελάτης της εισήλθε στον κατάστημα γύρω στις 12 και 30 το μεσημέρι. Ήταν νέος και όμορφος. Φορούσε μια λευκή κοντομάνικη μπλούζα και μια βερμούδα στην απόχρωση του μπεζ. Ήταν γύρω στο 1,90 και δεν φαινόταν παραπάνω από 25 ετών. 

"Καλημέρα,mancare", πλησίασε τον πάγκο και της χαμογέλασε ευγενικά. 

"Καλημέρα. Πώς μπορώ να σας βοηθήσω?", του ανταπέδωσε το χαμόγελο. 

"Θα ήθελα ένα μπουκέτο λουλούδια", στήριξε τον αγκώνα του στον πάγκο και συνέχισε να την κοιτάει.