Από Εκεί Που Δεν Το Περιμένεις

5. Carla

Έπιασε το ποτιστήρι με το αριστερό της χέρι και προσπάθησε με μεγάλη δυσκολία να ποτίσει τις γλάστρες με τα φυτά που βρισκόταν καθημερινά στον εξωτερικό χώρο του ανθοπωλείου.

Είχαν περάσει δύο μέρες. Δύο ολόκληρες ημέρες που δεν τον είχε δει. Δύο ημέρες που τον σκεφτόταν συνεχώς. Αν και δεν έπρεπε.

Δεν ήθελε να τον σκέφτεσαι. Ήθελε να τον ξεχάσει. Και άμα τον θυμόταν, το μόνο που ήθελε να νιώσει για εκείνον να ήταν μίσος και απάθεια, και όχι ο ηλίθιος ηλεκτρισμός, που της προκαλούσε το άγγιγμα του.

Όμως τα μάτια του δεν μπορούσαν να διαγραφούν από το νου της. Το σκούρο πράσινο χρώμα την έριχνε στην λαίλαπα της φωτιάς του . Ενώ το φωτεινό πράσινο της προσέφερε την οικία ζεστασιά του.

Ακόμη και αν κατάφερνε να τον ξεχάσει - έστω και για λίγα δευτερόλεπτα -, το τυλιγμένο με επίδεσμο χέρι της της θύμιζε εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που τσακώθηκαν και χτύπησε το χέρι της. Την ημέρα που το χρώμα των ματιών του άλλαξε και την έκανε να τον σκέφτεται συνέχεια.

Οι δύο εκείνες ημέρες ήταν δύσκολες για την Carla. Όχι μόνο επειδή δεν ήθελε να τον σκέφτεται, αλλά και επειδή δεν μπορούσε να δουλέψει.

Μετά την αποχώρηση του από το θερμοκήπιο, η Rafaela την βοήθησε να πάει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Η πρόβλεψη του ήταν σωστή. Το χέρι της είχε υποστεί στραμπούληγμα και γι αυτό έπρεπε να το κρατήσει δεμένο με επίδεσμο για μερικές ημέρες και προπάντων να μην το κουράζει. Η κατάσταση αυτή την ταλαιπωρούσε αρκετά, τόσο στις καθημερινές της συνήθειες όσο και στην δουλεία της. Δεν μπορούσε να κάνει τις καθημερινές πρωινές της βόλτες με το ποδήλατο. Δεν μπορούσε να συνεχίσει την δημιουργία νέων αγγείων. Να φτιάξει νέες ανθοδέσμες. Να εξυπηρετήσει τους πελάτες.

Η Rafaela και η κυρία Maria την βοηθούσαν αρκετά. Δεν ήθελε όμως να τις ταλαιπωρεί με τις δικές της υποχρεώσεις. Όσες φορές όμως και να προσπάθησε, μέσα σε αυτές τις δύο ημέρες, δεν κατάφερε να τις μεταπείσει και έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει. Εκείνη την ημέρα όμως, η φίλη της και η μητέρα της είχαν μια υποχρέωση, στην οποία έπρεπε να παρευρεθούν. Έτσι η Carla είχε αναλάβει την λειτουργία του ανθοπωλείου ξανά μόνη της.

Άφησε το ποτιστήρι κάτω για να ξεκουράσει λίγο το χέρι της, καθώς η ποσότητα του νερού ήταν μεγάλη και ήταν αδύνατο να το κρατήσει μόνο με το ένα της χέρι για τόση πολλή ώρα, και κοίταξε τριγύρω της. Ο κόσμος, το μεσημέρι εκείνο, ήταν, κατά ένα ποσοστό, λιγότερος από τις προηγούμενες. Οικογένειες, ζευγάρια, παρέες νέων, καθώς και εκείνος αγκαλιά με μια γυναίκα γέμιζαν το μονοπάτι που βρισκόταν μπροστά από το ανθοπωλείο της.