မီး တစ္ေယာက္တည္း ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာေနရသည္မို႔ မႈိင္းညိဳ႕ မေနတတ္စြာ ကူေဆးေပးဖို႔ ျပင္ေလသည္။
ထို႔ျပင္ သူမ မူးေနသည္ဟုလည္း သူ ထင္ေသာေၾကာင့္ပင္။မဟုတ္လွ်င္ သူ႔ ဝယ္ထားသည့္ ပန္းကန္မ်ား ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိေလသည္။
"အစ္ကို... စိတ္ထဲ အဆင္မေျပတာမ်ိဳးေတြ ရွိရင္ ညီမကို ေျပာေနာ္"
သူမ ပုံစံကို ၾကည့္ရသည္မွာ အရင္က ကိစၥေတြေၾကာင့္ အားနာေနေသးဟန္ပင္။
"အတိတ္က အတိတ္ပါပဲ၊ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီကို၊အစ္ကိုတို႔ ျပန္တူးဆြဖို႔ေလာက္ထိ တန္မေနဘူး"
သူ ေျပာေတာ့ သူမသည္ ေခါင္းညိတ္ေလသည္။
"ဒီညေတာ့ ဒီမွာပဲ နားခ်င္ နားေလ၊ငွားထားတဲ့ တိုက္ခန္းကို မျပန္နဲ႔ေတာ့၊ညဥ့္နက္ေနၿပီ"
မႈိင္းညိဳ႕သည္ အမွန္တကယ္ စိတ္ပူ၍ ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။
ဒီၿမိဳ႕သည္ မထင္ထားရေလာက္ေအာင္ လူဆိုး၊လူမိုက္ေတြ ေပါမ်ားလာေလသည္။တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းေတြမွာ bar ေတြ၊club ေတြကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ ဖြင့္လာၾကေလသည္။
ရထားလမ္းပဲ ရွိၿပီး၊ကားလမ္း မရွိတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကို အုပ္စိုးခ်င္သူေတြကလည္း အမ်ားသား။
"ဒီၿမိဳ႕က မလုံၿခဳံေတာ့ဘူး အစ္ကို"
မီးသည္ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္ ဆို၏။သူမ ပုံစံကို ၾကည့္ရသည့္မွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ေၾကာက္ေနသည့္ႏွယ္။
"မင္း ဘာေတြ ေၾကာက္ေနတာလဲ ၊ငါ့ကို ေျပာ"
"အၾကင္နာက ေထာင္က ျပန္လြတ္လာႏိုင္ေခ် ရွိတယ္၊ညီမကို သူ ျပန္လာရွာေလာက္တယ္၊ၿပီးေတာ့... အစ္ကိုတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း လႊတ္ထားမယ္ မထင္ဘူး"
မႈိင္းညိဳ႕သည္ ေဘစင္ကို ေက်ာမွီလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးစင္းထားကာ အႀကံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ယူလိုက္ေလသည္။သူ႔ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္မေပးျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီမို႔ အေတာ္ေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေဖြေနရေလသည္။
တစ္ခဏမွ် ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္ သူ ထိန္းထားခ်င္သည့္ အရာမွန္သမွ်ကို ထိန္းထားႏိုင္မည့္ အကြက္ကို ရရွိသြားေလသည္။
