The Anatomy of Infatuation

CHAPTER 002

Disclaimer:

Expect some typo and grammatical error as this Chapter is unedited.

• • •

Kinabukasan maaga akong gumising. I don't know why i'm feeling excited kahit na sa halip na 10 hours ang tulog ko ay 7 hours lang. Somehow, ginaganahan akong pumasok at hindi ako tinatamad.

Sa pagligo ay hindi ko alintana ang malamig na temperatura ng tubig, kumakanta pa nga ako habang naglalagay ng shampoo sa mahaba at kulay tsokolate kong buhok.

When i'm wearing my school uniform, nakangiti ako at hindi ko alam kung bakit pero kahit hindi ko gawaing maglagay ng kolorete sa mukha ay naglagay ako. Bigla akong na-conscious sa itsura ko.

Pagbaba ko sa kusina ay muntik pa akong mahulog dahil for the second time ay lumilipad na naman ang isip ko. Ewan ko ba, nababaliw na yata ako.

"Ynnah, mag almusal ka muna." Alok sa akin ni Manang Beth nang makita akong bumababa sa hagdan at ready na pumasok sa eskwela.

"Hindi na po, Manang." Nagmamadali po kasi ako...

Mabilis at halos madapa na ako sa pagtakbo papunta sa gate ng aming bahay nang makita ko lamang si Manong driver sa labas imbes na si Vien.

"A-ah, w-where is— nevermind po. . ." Sambit ko na halos pabulong na ang sinasabing salita. Manong driver just smile.

"May sakit si Vien, hija. Kaya hindi makakapasok ngayon. Sayang nga at last training na nila ngayon pero magkakaroon yata sila ng salo-salo mamaya baka gumaling na rin iyon. Masyado lang yata napagod kaya dinapuan ng sakit." He said. May sakit si Vien? Okay. I don't care. Wala kang pakialam Ynnah.

"Get well soon po, pakisabi nalang." I said. Hindi ko alam kung anong dahilan pero si manong driver ay nagpipigil ng tawa. Ewan ko ba rito kay kuya, maybe something's in his mind.

DALAWANG LINGGO, i'm so close to him yet I didn't even tried to approach him neither Vien or vice versa. No one tried to approach each other nor say hi or ask if how's life. After two weeks, I'm back to being avoidant when it comes to him. Nakabalik na si kuya and I don't know why but there's a part of me na parang malungkot hindi dahil sa na'ndito na ulit si kuya pero maybe because of Vien. I don't know, I don't understand myself anymore. Siguro nga I still have feelings for him, i'm just denying it.

Okay from now on, I will just admire him from afar.

Simula nang magkasabay kami ni Vien kapag papasok sa school ay wala na kaming naging interactions or conversation pa. Hanggang sa lumipas ang ilang linggo at buwan ay dedma na talaga.

"Guys, who wants to be a campus journalist? If you want to be one, just go directly to the faculty later so teacher Gabb can write down your name, there's an audition later after class for those students who wants to join, that's all. Thank you!" I know her, it's Quinn. The Representative of HUMSS Strand. I don't know if she knows me but if i'm not mistaken, we're friends on instagram. We followed each other since last year.

Ang mga kaklase kong lalaki ay habol ang tingin kay Quinn while some of my girl classmates were praising her beauty and the others are talking shits behind her back.

"Sasali ka, Elle? Sumali ka sa photojourn!" I said, walang pakialam sa mga kaklaseng nasa paligid dahil may sari-sarili naman kaming mundo. Mabuti na lang at medyo dulo ang pwesto ng upuan namin ng bff ko, mas comfortable.

"Sasali ako if sasali ka. Sumali ka rin! Let's join together."

"I'm quite not sure if I will join the radio broadcasting—"