Ağa'nın Rüyası

Artık abi demeyeceksin

Yepyeni bir bölümden herkese merhaba.

Bakalım neler olacak.

Keyifli okumalar.

***

Bir anda elimde hissettiğim sıcak el ani bir şekilde kafamı kaldırmama sebep oldu. Korku ile göğüsüm kalkıp indi. Eyer bu elin sahibi Serhat ise kesmek istedim bu eli. Dönüp elimdeki ele sonra sahibine baktım. Karşılaştığım kara gözler ile şok oldum. "Kimin nişanlısıni kimden istiyorsun sen lan!" Dedi ve durdu. "Bu kız benim nişanlım!" Diye bağırdı bu kez de Şiyar abi. Elimi tutu ve bu kız benim nişanlım dedi. Siyar abi bunu yaptı peki ama neden..?

Ben dehşete düşmüş bir şekilde etrafımdakilere baktım. Herkes en az benim kadar saskindi. Özellikle de Serhat. Babam ve anneme baktım. Şaşkın bir o kadar da öfkeli idiler. İçimden bittin sen Avzem diyordum. Bu kez babam kesin beni öldürecekti. "Bu ne demek oluyor!" Diye çıkıştı Serhatın babası. Ben korku ile titrerken Şiyar abi hala elimi tutuyordu. Babam tam konuşacak iken araya Şiyar abinin babası girdi. "Bir yanlış anlaşılma olmuş sanırım" dedi ve durdu. İçimden kesin gerçekleri söyleyecek sonra da beni Serhata verecekler dedim.

"Avzem bizim gelinimiz. Kendi aramızda söz kestik duyurmadık. Hata bizim. Olan oldu bir kere siz de öğrenmiş oldunuz" diyen Vedat agaya şok ile baktım. O da Şiyar abiye destek olmuştu. Peki bundan sonra ne olacaktı? Onlara nişanlı olduğumuz soylenmisti ama böyle bir şey yoktu. Ben daha okul okuyacaktım. Babam ne tepki verecekti. Vedat ağanın bu sözleri üzerine Serhat ve ailesi hiç bir şey demeden konaktan çıkıp gittiler.

Herkes bir birine baktı. Kimse bu beş dakika içinde neler olduğunu anlamıyordu. Siyar abi de Serhatlar diğer gitmez elimi bırakmıştı. Zaten tüm ailenin önünde elimi tuttuğu için çok utaniyordum. Kafamı öne egdim. "Bu ne demek oluyor ağam" dedi babam. Herkes bu sorunun cevabını merak ediyordu. "Biz size haber edeceğiz" dedi Şiyar abinin dedesi ve yürümeye başladı. Bedehi uyleri hepsi tek tek konaktan çıkmaya başladı.

Kafamı kaldırıp tekrardan Siyar abiye baktım. O da bana bakıyordu zaten. Bu defa o kömür karası gözlerinden hiç vır anlam çıkaramadım. Konaktan çıkıp gidene kadar bana nasıl baktığını çözemedim. Bedihilerin gitmesi ile biz bize kaldık. Çok şükür ki ablam da burada kalmıştı.

Ben ne olacağımı kestiremezken uzun bir süre kimse konuşmamış hatta yerinden bile kopirdamamisti. Sanırım Bedihilerin tam anlamıyla gitmelerini bekliyorlardı. Yada hiç bir şey yapmayacak, söylemeyeceklerdi. Şuan hiç bir şeyi kestiremiyordum. Hala yaşadığım anın şokunda idim. Az önce neler olmuştu öyle hala anlam veremiyordum. Siyar abi bana acıdığı için mi böyle yapmıştı? Bana acımasa neden böyle bir şey yapsın ki?

"Sen bu çocukla sevgili misin Avzem?" Diye soran ilk konuşan babam oldu. Sesi sakin değildi ama bağırmamıştı. "Ha-hayrı baba" dedim korkudan kekeleyerek. "O zaman bu çocuk neden senin elini tutup nişanlım dedi" sesi tıslar gibi çıkıyordu. Korku daha çok beni esir alıyordu. "Bi-Bilmiyorum" dedim bir iki adım geriye sendeleyerek. "Yalan söyleme!" Diye adeta kükredi babam.

"Belki Şiyar, Avzemi seviyordur baba. Avzem de sizin kadar şaşırdı bu duruma" diyen ablam ortamı yumuşatmaya çalıştı. Yoksa Şiyar abinin beni sevme gibi bir ihtimal bile yoktu. "Ne sevmesi! Koskoca ağa gelip Avzemi mi sevecek? Kim bilir ne yaptı da çocuğa kendini acındırdı" dedi annem. Bu sözleri ok gibi kalbime işlerken artık ben de çığırından çıktım.

"Evet sevgiliyiz biz Siyarla! Deli gibi seviyor beni! Sizden görmediğim sevgiyi ondan görüyorum. Duydun mu Hamiyet hanım koskoca ağa hiç bir yere sığdıramadığınız Avzemi seviyor" diye bağırdım annem. Hayatımda ilk kez anneme karşı bağıroyordum. Ama benim de artık sabrımın sonuna gelinmişti. Biliyordum ben Şiyar abinin bana o gözle bakıp sevmediğini annemin haklı olduğunu ama artık onların gözünde de değersiz olmak istemiyordum.