" BU KIZ BU MERKEZE GİDİCEK."
"O merkezde daha önce ne olduğunu bilmiyor musun Fırat. Kızımızı kendi ellerinle ölüme mi göndereceksin "
Annem ve babamın bağırışları kulaklarımı tırmalıyordu her zaman aynı şey. Her sabah ayrı bi kavga. Ayrı bi sorun ve bu artık fazlasıyla can sıkıcı olmaya başlamıştı.
"Baba sana söyledim orada daha önce ne oldu bilmiyorum ama o merkeze gitmek istemiyorum." Yanağımda hissettiğim sıcaklıkla ve şiddetle başım yana dönmüştü. Babamın el izi. Babamın acıları. Ve babamın hayatı. Her şeyin cezası bize kesiliyordu.
"Bana sakın bir daha baba deme senden de o annenden de utanıyorum." Annemin hıçkırık sesi kulaklarıma dolduğunda dönüp babama baktım. O ise dönüp bize bakmadan kapıya doğru yürüdü.
"Git üstüne doğru düzgün birşey giy merkeze gidip kaydını yapacağız" annemin yanına gitmek için bir adım attığımda bakışlarını bana çevirdi
"Sakın ama sakın yanıma gelmek gibi bi hata yapma hiç doğmasaydın ablanın başına bunlar gelmezdi" hiçbir şey söyleyemedim dolan gözlerimle arkamı dönüp odama çıktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umudun Tohumu
JugendliteraturUmut mu? Sanmam Nefes mi? Kesildi Sevgi mi? Bitti Söyle bana doktor. Peki ya psikoloji?
