Pracownicy zaczynają się martwić, kiedy Hyunjin nie wraca z garderoby od pewnego czasu. W tym celu Felix osobiście poszedł po niego, lecz nikt nie przewidział, że on również nie wróci prędko. Co było więc powodem, dla którego Hwang się tak spóźniał...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Felix oparł się o ścianę budynku przy wejściu do studia, w którym właśnie razem z Hyunjinem mieli zdjęcia do filmu. Z kieszeni płaszcza Hwanga wyjął paczkę papierosów. Wyciągnął jednego i włożył pomiędzy posmarowane w połowie startym błyszczykiem wargi. Tak, znowu musiał na niego czekać. Nie chciał wracać komunikacją miejską, więc krótko mówiąc nie miał innego wyboru jak wrócić do domu z nim, bo on przyjechał samochodem. Wziął do ręki zapalniczkę, którą zapalił papierosa i pozostało mu tylko w miarę cierpliwie czekać.
Przykucnął na chwilę, by się skulić z zimna, ale kiedy przypomniał sobie ile kosztuje płaszcz starszego zdecydował jednak wstać. Chłodny jesienny wiatr wiał tego dnia zajebiście mocno, więc Lee trochę marzł, a że był wieczór to w ogóle zamarzał było lepszym określeniem. Jego czarna błyszcząca koszula nie była najcieplejsza ze względu na cienki materiał wykonania, a zimowy płaszcz choć trochę mu pomagał w ociepleniu. Żałował, że nie wziął czegoś do narzucenia, przecież z rana było cieplej.
Zaciągnął się dymem z używki, gdy nagle ktoś zamachnął się i złapał go za pośladek. Zaczął kaszleć, a papieros z jego ust został wyciągnięty, rzucony na ziemię i zdeptany błyszczącym butem. Podniósł wzrok na osobę, która śmiała to zrobić, ale rzecz jasna nie zdziwił się, kiedy zobaczył przez sobą Hwanga. Patrzyli na siebie z kamiennymi twarzami.
– Nie pal tego ścierwa – powiedział z obrzydzeniem. Felix się wyprostował, po czym zaraz znowu zgiął gdy niebieskowłosy zarzucił mu rękę na szyi i pochylił na wysokość policzka. – Dostałem cynk, że zajebałeś mi płaszcz – przyciągnął go do siebie, przez co ich twarze się niemal stykały. – Słuchaj, kochany, jeśli materiał przesiąknie zapachem tego gówna, to cię sprzedam arabowi za wielbłądy, bo ten płaszcz jest warty więcej niż ty.
– Właśnie mnie uraziłeś.. wielbłądy? Jestem o wiele więcej wart niż wielbłądy, wypraszam sobie – oburzony odepchnął od siebie mężczyznę. – Jak masz mnie już sprzedawać to chociaż za przyzwoitą cenę. – przewrócił oczami, na co Hyunjin wsadził dłoń pod swój płaszcz i ścisnął mocno prawy pośladek bruneta, który pisnął.
– Chociaż wiesz, jednak się rozmyśliłem. Wolę mieć cię za prywatną dziwkę, bo szkoda stracić taką fajną dupę dla jakichś wielbłądów – trzymając rękę wciąż w tym samym miejscu, zaczął iść pchając go do przodu. – Myślę, że byłoby to korzystniejsze dla nas obu – mruknął zadowolony. – Idziemy, Yongbokkie.
Młodszy za nim posłusznie poszedł, ale głównie dlatego, że nie miał jak uciec od dłoni, która mocno trzymała go za tyłek. No i też oczywiście, bo to płaszcz, który teoretycznie ukradł Hyunjinowi i musiało mu być zimno przez niego. Na szczęście parking był obok, niestety podziemny, do którego musieli specjalnie schodzić.
– Sam sobie otwórz drzwi, nie zasługujesz żebym ja ci otwierał – pokręcił głową niezadowolony Hwang, gdy Felix mu zarzucił, że nie jest wychowany.
