Unrequited Ten Years

1

ငါကလွဲလို့ တစ်​လောကလုံးက ​ပျော်​နေကြတယ်။ အ​နောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို စမတ်ကျကျ ဝတ်ထားတဲ့ မင်းက​တော့ အခုချိန် ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ အ​ပျော်ဆုံး လူသား​ပေါ့။ မင်း​​ဘေးက အမျိုးသမီး​လေးကလည်း ဂါဝန်အဖြူ လှလှ​လေးဝတ်၊ ဇာပုဝါ​လေး ခြုံထားပြီး ပျော်​နေတာပဲ။ ပရိသတ်​တွေရဲ့ အ​ရှေ့ဆုံးမှာ ထိုင်​နေတဲ့ မင်းအ​ဖေ​ရော၊ ငါ့ကိုဆို သ​ဘောမကျတဲ့ မင်းအ​မေပါ ​ပျော်​နေတာ​ပေါ့။

ဒီ​ပွဲကို တက်လာကြတဲ့ လူတိုင်းက ​ရောက်လာကတည်းက မင်းတို့ကို ကြည့်ပြီး တစ်​ယောက်တစ်ခွန်း ​ပြောသွားကြတာက သူတို့ကို ကြည့်ပါဦး နေနဲ့လ၊ ​ရွှေနဲ့မြလို အရမ်းကို လိုက်ဖက်​နေတာပဲတဲ့။ ဒီစကား​တွေ ကြားရ​တော့ ငါ့ရင်ထဲ ဆစ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ရုတ်တရက် မင်းကို ကြည့်​နေတဲ့ ငါ့ မြင်ကွင်းက ​ဝေဝါးလာတာမို့လို့ ငါ ​ခေါင်းကို​မော့လိုက်ရတယ်။

အခုလို မင်္ဂလာယူရမယ့်​နေ့မှာ ငါ့စိတ်ထဲ ဘယ်​လောက်​တောင် မကောင်းတဲ့ အ​တွေးတွေနဲ့ပြည့်​နေပြီး ယူကျုံးမရဖြစ်​နေလဲ မင်းမသိဘူး။

ရာသီဥတု သာယာပြီး အင်မတန်ကိုမှ ကြည်လင်​နေတဲ့ ​ကောင်းကင်​အောက်က အမိုးအကာ မရှိတဲ့ ဒီအခမ်းအနားပေါ်ကို မိုးသက်​လေပြင်း​တွေ ကျလာ​စေချင်​နေတာ​လေ။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ​အ​ဝေးကြီးက​နေ ​ရောက်မလာနိုင်တဲ့ ​ရေလှိုင်းလုံး​တွေ ​ရောက်လာပြီး ဒီ​နေရာကို တိုက်စားဝါးမြိုသွားရင် ​ကောင်းမယ်ဆိုပြီး ​တောက်​လျှောက်​တွေး​နေခဲ့တာ။

နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကတိသစ္စာ​တွေ အထပ်ထပ် ဆိုပြီးတဲ့​နောက် မင်းရဲ့ အနမ်းကို ရှက်ပြုံး​လေးနဲ့ ခံယူ​နေတဲ့ မင်းရဲ့ ဇနီး​လောင်းကို ကြည့်ပြီး ငါ ​နောင်တရလွန်းလို့ ရူး​တော့မှာပဲ။

သင်းအုပ်ဆရာက ဒီလက်ထပ်ပွဲကို ကန့်ကွက်မယ့်လူ ရှိပါသလား ​မေးတုန်းက ဆတ်ခနဲ ​ထရပ်လိုက်ဖို့ ငါ့ခြေ​ထောက်​တွေက ​ဘာလို့ ခဲဆွဲထားသလို၊ ကျောက်ချထားသလို ဖြစ်​နေခဲ့တာလဲဆိုတာ ငါလည်း အခုထိ ​မေးခွန်းထုတ်​နေရတုန်း။

မင်းရဲ့ဇနီးက သူ့လက်ထဲက ပန်းစည်းကို ငါတို့ လူအုပ်ထဲ မြန်မြန် ပစ်​ပေးခဲ့ပြီး မင်းလိုမျိုး ​အနောက်ကို လှည့်မကြည့်​တော့ဘဲ မင်း​လက်ဆွဲခေါ်တဲ့​နောက် ​ပြေးလိုက်သွားတာကို ငါ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်​နေမိတယ်။