Unrequited Ten Years

3

စိတ်ထဲ ​ကောင်း​ကောင်း ပြင်ဆင်ချိန်​တောင် မရလိုက်ဘဲနဲ့ ငါ မင်းနဲ့ စ​တွေ့ရမယ့် ​နေရာဆီကို အရင်ကလိုပဲ အထုတ်အပိုး အပြည့်နဲ့ ​ရောက်လာပြန်တယ်။

၄နှစ်လုံးလုံး ဒီ​နေရာမှာ ​နေ့တိုင်းနီးပါး ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာ​ကြောင့် ဒီက ​နေရာ​တွေက ငါနဲ့ လုံးဝ မစိမ်း​နေဘူး။ ​ကျောင်းသား​ရေးရာဌာန ဆိုတာလည်း ငါသိ​နေပြီ။ ရှောင်ရတိမ်းရမယ့် ​နေရာ​တွေကိုလည်း သိ​နေပြီးသားမို့လို့ ​အရင်ကလို နေပူထဲမှာ ​ယောင်လည်လည် ဖြစ်​နေစရာ အ​ကြောင်းက တစ်စက်မှ မရှိ​တော့ဘူး။

အရင်တုန်းက မေဂျာပြောင်းရတာကို အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရတာ​ကြောင့် တစ်ညလုံး အိပ်မရဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျောင်းကိုလည်း အစောကြီး သွားခဲ့တာလေ။ တောင်နဲ့မြောက် ဦးတည်ချက်မှားပြီး ဘတ်စ်ကားမှားစီးခဲ့တော့ နေ့တစ်ဝက်လောက် အချိန်ပုပ်သွားခဲ့ပြီး ကျောင်းထဲမှာလည်း တော်တော်လေး ယောင်လည်လည် ဖြစ်ခဲ့တာ။

အဲတုန်းက ကယ်တင်ရှင်ကတော့ မင်းပဲပေါ့။ တစ်ကယ့်ကို အရာအားလုံးရဲ့ အစပထမပါပဲ။ အဲအချိန်ကစပြီး ငါ တစ်ခုခု အခက်အခဲ ကြုံတိုင်း မင်းက အပြေးရောက်လာခဲ့ပေမယ့် ......။ ထားလိုက်ပါတော့။ အခုချိန်က ကပ်ပါးကောင်လို တွယ်ကပ်နေရမယ့် ဘဝလည်း မဟုတ်​တော့ပါဘူး။

အသစ်က​နေ တစ်ခုချင်း ပြန်စရတော့မှာမို့လို့ ငါ တော်တော်လေး စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ ရင်ထဲမှာ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ ငါ အနာဂတ်ကို ဘယ်လို ပြောင်းလဲပစ်မယ်ဆိုပြီး အတွေးတွေက အပြည့်ပဲပေါ့။

ဒါပေမဲ့လည်းလေ ကံကြမ္မာဆိုတာက သိပ်​ကြောက်ဖို့ ​​ကောင်းတယ်။ တစ်ခုခု ဖြစ်လာဖို့ ​ကြိုတင်ပြီး လမ်းခင်း​ပေးထားရတဲ့ အ​ကြောင်းအရင်းက ရှိကို ရှိ​နေပြီးသား။

မဟုတ်ဘူး... မဟုတ်ဘူး... ဒါကတော့ ငါကိုယ်တိုင်ကိုက နမော်နမဲ့နိုင်လွန်းတာ။

​ကြိုသိခဲ့လို့ တစ်ချို့အရာ​တွေကို ပြင်ဆင်နိုင်ခဲ့​ပေမယ့်လည်း အခုချိန်ကျ အရင်က မကြုံဖူးတဲ့ ပြဿနာ အသစ်က ထပ်ရောက်လာတယ်။ သွားရမယ့် နေရာကို ကြိုသိနေပြီးသား ဖြစ်တာကြောင့် ဘတ်စ်ကား အမှန်ကို စီးနိုင်ခဲ့ပေမယ့်လည်း အိပ်ရာထ နောက်ကျခဲ့တာမို့လို့ အလောသုံးဆယ် ပြေးထွက်ခဲ့ရင်း ဝတ်နေကျ နာရီကို မေ့ကျန်ခဲ့တာပါပဲ။