ေလာင္ကုန္း
---------------------------------
ငါႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ ပထမဆံုးခံစားလိုက္ရတာက ငါ့ေခါင္းေတြ ေပါက္ကြဲထြက္မလိုျဖစ္ေနတဲ့ မသက္မသာျဖစ္မႈပဲ။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ငါ့ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို လံုးေထြးရစ္ပတ္ထားတဲ့ ေစာင္ရဲ႕အေႏြးဓာတ္နဲ႔အတူ ငါ့ရင္ဘတ္ေပၚတင္ထားတဲ့ သန္မာေတာင့္တင္းတဲ့လက္တစ္ဖက္။ အျပင္မွာဘယ္အခ်ိိန္႐ွိေနၿပီမွန္းမသိေပမဲ့ ေဆာင္းဦးရဲ႕အေအးဓာတ္ကေတာ့ ေစာင္ကိုျဖတ္ၿပီးေတာင္ ဇြတ္တိုးဝင္လာေနသလိုပါပဲ။ အိပ္တစ္ဝက္ႏိုးတစ္ဝက္ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး ငါ့စိတ္ေတြမၾကည္လင္ေသးတဲ့အျပင္ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာပါ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ငါတကယ္ႀကီးကို အိပ္ရာမထခ်င္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္အိပ္ဖို႔ျပင္လိုက္ၿပီး အေႏြးဓာတ္ေလး ပိုရလိုရျငား ငါ့ခင္ပြန္း႐ွိတဲ့ဖက္ကို ပိုတိုးသြားလိုက္ေတာ့ လူခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အပူခ်ိ္န္က ငါ့အသားကိုတိုက္႐ိုက္လာထိတယ္။ ေနပါဦး... တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလားလို႔။
တိုက္႐ိုက္လာထိတယ္။ တိုက္႐ိုက္လာထိေနတာဟ။
အလန္႔တၾကားနဲ႔ ဆတ္ခနဲေကာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး ငါ့ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ကိုဆြဲခြာလိုက္ေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနည္း ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကလြဲရင္ ဘာမွကိုမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒိုင္းခနဲ ငါ့အၾကည့္ေတြက ငါ့ခင္ပြန္းဆီတန္းေရာက္သြားခ်ိန္ ကုတင္ေပၚေခြေခြေလးအိပ္ေနတဲ့သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္း ငါ့အတိုင္းပဲ ဘာအဝတ္မွကပ္မေနဘူး။ က်ယ္ျပန္ၿပီး ေတာင့္တင္းတဲ့ရင္အုပ္နဲ႔ အဆီပိုမ႐ွိက်စ္လစ္ေနတဲ့ ဝမ္းဗိုက္ႂကြက္သားေတြက အထင္းသားပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး... အခုက ငမ္းေနရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူးပဲ။
ဘယ္လိုပဲ လက္ထပ္ထားတယ္ေျပာေျပာ အသိစိတ္မ႐ွိမူးေနတဲ့အခ်ိန္ အခြင့္အေရးယူတာႀကီးက လက္ခံႏိုင္စရာ႐ွိမေနဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းကိုက္ေနတာကလြဲရင္ တစ္ကိုယ္လံုးအဆင္ေျပေနသားပဲဟ။ က်င့္သားရသြားတာမ်ားလား။
"ဝမ္ရိေပၚ!မင္းထစမ္းပါဦး!"
"..."
"ဝမ္ရိေပၚ!!"
အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လာေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလို ျပန္အိပ္သြားရင္း ပါးစပ္ကေနလည္း ဗလံုးဗေထြးသံနဲ႔ ေျပာလာတယ္။
YOU ARE READING
DongMian
Fanfictionမင္းမ႐ွိေတာ့တဲ့ ေဆာင္းခိုခ်ိန္ေလး မင်းမရှိတော့တဲ့ ဆောင်းခိုချိန်လေး
