Gözlerimiz buluştuğunda elimdeki kahveyi çoktan bir yere koymuş olduğuma şükrettim Çünkü yeni Öğretim üyesi 3 hafta önce Tangamı bulan Armando Valente Silvio'ydu.
O BENİM ÖĞRETMENİMDİ.!
Onu gördüğüm andan itibaren henüz delirmediğim için şükretmiştim. Campüste gürdüğüm adamın artık Armando olduğundan emindim çünkü kanlı canlı karşımda duruyordu.
Bakışlarını başka yöne çevine kadar neredeyse saatler geçmiş gibi hissettim.
''Teşekkürler Adam. Ama bana lütfen Armando diyin.''
Odadaki kızların bu aksanı duymasıyla birlikte atmosfere yayılan hormonları gerçekten hissedebildiğimi düşündüm. Mükemmel bir aksana sahip olduğunu söylemiş miydim?
büyük olasııkla hayır. Çünkü son ayımı sanki hiç yaşanmamış gibi unutmaya, derslerime yoğunlaşmak için kendimi motive etmekten ve başarısız olup halisilasyonlar görmekten söylememiş olabilirim fakat bunun bir bahane olmadığını biliyorum. Ayrıca o halisilasyon değildi. Sahnede onu görmemle bu teorim kanıtlanmış oldu. NOT: Henüz delirmedim ama yakın.
Sindy nin gözlerini bana diktiğini hissediyordum. Büyük ihtimalle surat ifadem Sokağın ortasında Çıplak koşan bir adam görmşçesineydi (geçi oda arkadaşımızdan artık bu görüntüye alışkınız malesef) ama ben gözlerimi sahne üstünde asılı duran ışıklardan birine sabitlemiş, hızlı çarpan kalbimi sakinleştirecek bir şeyler düşünmeye çalışıyordum. Bu kötü olmuştu. Bu çok kötü olmuştu.
''Adam ' ında dediği gibi lisans eğitimimi burada tamamladım. Sonra geçtiğimiz mayıs ayında Philadephi'da bulunan Tomple University Güzel sanatlar Yüksek Lisans diplomamı alarak mezun oldum. Yaklaşık altı ay boyunca oradaki tiyatro sahnesinde çalıştım. Sonrasında Adam'dan buradaki geçici öğretim üyesi pozisyonuyla ilgilenip ilgilenmediğimi soran bir telefon aldım. Burda geçirdiğim 4 yılımı çok sevmiştim ve takrardan burda olduğum için çok mutluyum.''
Bu sözlerin ardından prf. Adam bizlerden izin isteyerek sınıf olarak yeni öğretmenimizle taışmamız için yanımızdan ayrıldı. Bende izin isteyip oradan uzaklaşmak istedim çünkü yeni öğrtmenimizi oldukça iyi tanıyordum.
''Peki o zaman '' diye söze başladı Armando. ''Sizden yaşca büyük olmadığımın farkındayım''
Gözleri yine bir anlığına benimkilerle buluştu. Yutkunmam neredeyse imkansız bir hal almaya başlıyordu.
''Şimdi, eğer sizin için de uygunsa hepiniz hakkında kısacıkta olsa bir şeyler öğrenmek isterim. Bana isimlerinizi ve mezun olduktan sonra ne yapmak istediğinizi söyleyebilirsiniz mesela.''
Sınıfta yaklaşık yirmi kişiydik. İlk sekiz kişi isimlerini söyledikten sonra o neredeyse zorunlu ifadeyle sözlerin devam ettiler. ''New York'a taşınacağım.''
Oyuncu olmayı seçtiyseniz New York'a taşınmak en büyük hayaldir. Şanslı olanlar bunu gerçekten yapabilirler. Bazılarımızın ise biraz daha gerçekçi düşünmesi gerekir.
Sağ taraftan aşinası olduğum bir ses duydum. Kafamı Sahne ışıklarınan başka bir yöne çevirip baktığımda bu sesin sahibinin çıplak oda arkadaşımız Martin olduğunu gördüm NOT: Görmez olaydım.
Aynı odada olduğumuz yetmiyormuş gibi bide onunla aynı sınıfta olmak bende intihar düşüncesi yaratıyordu. Artık ona her baktığımda yaptığım rezilliği bir kez hatırlayacak ve kendimi bir kez daha yumruklamak isteyecektim. Son bir kaç ayda bu isteğim çok arttı. Ben yaptıklarımı unutmaya çabalarken sanki kader bana ne kadar aptal olduğumu hatırlatmak için elinden geleni yapıyor gibiydi.
