Selam! Ben İris. Normal bir hayatım var diyemeyeceğim doğrusu.18 yaşındayım Liseyi bitirmek üzereyim.Aslında annem Koreli babam ise Türk bunun nesi garip diyecekseniz birazdan anlarsınız.
"İris hadi yemeğe gel!"
Keşke geliyorum diyebilseydim... gerçi derdim ama kimse duymazdı,çünkü ben konuşamıyorum.
"İris hadi artık gelsene seni bekliyoruz"
Koşarak gittim. Kardeşim karşımda annem ise onun yanında oturuyordu.
"Okula ne zaman gideceksin?"
"Bilmiyorum"
"İşaret dili konuşma dedim sana ben bilmiyorum!"
"Bilmiyorum dedi anne. Sakin ol o da haklı sesi çıkmıyor nasıl konuşsun?"
"Boşver Ninnie o anlamayacak"dedim çaresizce. Beni sadece o anlıyordu çünkü işaret dilini sadece o biliyordu. Diğerleri ile konuşmam için yazmam gerekiyordu.
Yemeğimi yedikten sonra okulun yolunu tuttum.
Okula geldiğimde her zamanki yerime yani en arkaya geçtim. Boyumun kısa olmasına rağmen hocalar birşey demiyordu, bende geçiyordum.
Dersin başlamasını beklerken yanıma biri geldi ve yanıma gelip gelemeyeceğini sordu. Konuşamadığım için bir kağıt çıkardım ve yazmaya başladım.
"Konuşamıyorum o yüzden yazmam gerek ve evet oturtabilirsin."
"Teşekkür ederim. Bu arada adın ne?"
Hemen kağıtı tekrar çıkardım ve anladım ki beni rahat bırakmayacak bende kağıtı geri kaldımamaya karar verdim.
"İsmim İris. Sana garip gelebilir ama öyle."
"Sen nerelisin? Türklere benzemiyorsun."
"Koreliyim."
Ne bekliyordun.
"Neden buradasın ?"
Cidden çok soru sormuştu canım o kadar sıkıldı ki.
"Babamın işi yüzünden hem o da Türk."
"Anladım. Bu arada ismim Ege ."
"Memnun oldum."
"Bende"
