රිදීරෝස

2|🖤

ඈත පේන කදුවැටිය දිහා බලාගෙන බර හුස්මක් පිටකරපු මම හීනියට යන පොදේට ඇස් වහගෙන දැනෙන හැගීම විස්තරකරන්න උත්සහා කලා,එදා වගේම අදත් පුරහද කලින්ම පායලා කියලා මට රෝස අහස් වලාකුළු වලින් පේන්න ගන්නකොට කොල්ලා හිනා උනා,

"නිවන්ට පාලුයි පවුරු...ඉන්න තැනක ඉදන් හඳට තාමත් කවි ලියපන් පවුරු!!....ආපහු ඒ රිදීරෝස කම්මුල් හම්බෙනකන් දඩබ්බර හිතක් ලේ කැටි කරන් දිවෙනවා මෙහේ!!"

මගෙන් බර හුස්ම පිටවෙනවා කියලා දැන දැනත් මම ඔහේ තාම ඒ හද දිහා බලන්,අහස දන්නවද බන්,උබ හෙන ලස්සනයි!! ඒත් ඒ ලස්සන පරයා යන අහිංසක කොල්ලෙක් මට ඉන්නේ,

ඌ ඉන්නේ කොහෙද කියලා නොදන්නවා උනත් බං නිවන් තීක්ෂණ වික්‍රමබණ්ඩාර ඌට විතරක් මේ පපුව පිරෙන්නම තාමත් වෙනසක් නැතුවම ආදරේ කරනවා බන්,ඉතින් හද කියාපන් ඌට!! මම මෙහේ තාම සුසුම්ලනවනේ බ‍ං!!

ඇදන් හිටපු දුහුල් ශර්ට් එක අස්සෙන් වටයක් කැරකිලා එනගමන් හිටපු හුළග රිංගපුවම මට එකපාරටම මතක් උනේ එයාව!!

පවුරුගේ පපුවට හුළග අත තියලා ගියත් අද මට රවන්න පවුරු කෙනෙක් නෑ බං උබට ඇති තරම් අද මගේ වටේ කැරකෙන්න පුළුවන්!!

පොද වැස්ස ඉක්මන් වෙන්න මගේ කදුලුත් ඔහේ බේරිලා ගියා,

"ඊයා නිවන්....අඩනකොට තමුසෙගේ කැත බලනවකෝ!!"

කමක්නෑ පවුරු.කැත උනත් මට දරාගන්න බෑනේ බන්.උබ කොහෙද ඉන්නේ රත්තරනේ!!උබට මොකක් උනාද කියලා නොදැන මම හුල්ලනවගවත් දැනෙන්නේ නැද්ද පවුරු!!

හීතල අත් වලින් මගෙ උරහිස මිරිකිලා යනකොට මම ගැස්සිලා පිටිපස්ස බැලුවට හිටපු මනුස්සයා දැකලා මට හිල්ලුනා,දෙයියම්පා කොහෙන් කොහොම එනවද දන්නෑනේ!!

"අ..අප්පච්චි??"

"මොකෝ බන් උබ හද දිහා බලන් ළමිස්සි වගේ අඩන්නේ??"

"ම්හ්...ම්..මොකුත් නෑ අප්පච්චි...මේ ලස්සන දැකලා ඇඩුනේ!!"

අප්පච්චි හිනාවෙලා මට එහා පැත්තේ බංකුවෙන් ඉදගත්තම මම කෙල්ලෙක් වගේ අප්පච්චිගේ ඔඩොක්කුවෙන් ඔලුවතියාගත්තා,වික්‍රමබණ්ඩාර පරම්පරාවේ නවීනපන්නෙට හදපු අපේ ගෙදර එරබදු ගහ එක්ක තියෙන ඒ කපුරු පැල තවාන ගාව වටේට දාපු කොන්ක්‍රීට් බංකු වලින් එකක මම අප්පච්චිට හේත්තුවෙලා උන්නා.