SAHİL KASABASI

1.Bölüm:"İlk tanıştığımız gün"

Seneler önce...

Annem saçımı örerken ona okul ile alakalı sorular soruyordum."Anne, ben şimdi okuluma başlıyacağım?"

Büyük bir özenle saçlarımı iki yandan örmüştü, bana gülümseyerek "Evet.Benim güzeller güzeli kızım, okullu oluyor artık"dedi.Bu durum o zaman ki küçük beni hem mutlu,hem de tedirgin etmişti.Her zaman okulu seven bir kız olmama rağmen, o gün yaşayacaklarımı belki de o çocukluk aklım ile hissetmiştim...

-"Ama ya ben seni özlersem, ya orada ki arkadaşlar beni sevmezse,anne"dedim.Annem saçlarımı örmüş elbisemin pilelerini düzeltiyordu.

-"Saçmalama canım benim, arkadaşlarınla çok iyi anlaşacağına eminin.Hem senin gibi güzel,tatlı,ve bir o kadar da enerjik bir kızı kim sevmez ki?"dedi.

Annemin böyle demesi beni rahatlatmıştı.Artık okullu oluyordum. 1.sınıf olacaktım.Bu durum beni hem mutlu ediyor hem de bir o kadar da heyecanlandırıyordu.

En çok da sınıfımdaki erkeklerden korkuyordum.

Sınıfımdaki erkeklerden korkmamın nedeni,anasınıfındayken onlar tarafından yaralanmamdı.

Erkekler kendi aralarında öğretmen masasının orada,kavga ediyorlardı. Bende onları ayırmaya çalıştım.( çünkü ben iyilerin dostu kötülerin düşmanı spider womenım)

Ve her şey sadece aralarına girmemle başlamıştı.Arkadaşlarımdan biri beni itti ve yanağım masanın sert tarafına çarptı.Hemen ağlamaya başladım.O zamandan beri sulu göz bir insandım.

Yanağım gerçekten çok kanıyordu. O günden sonra babam beni okuldan almıştı,annem ise çocukların anneleri ile kavga etmişti.Canım ailem iyi ki varlardı.

Yanağımda gamze gibi bir delik oluştu.(bu durum aslında çok hoşuma gidiyor du.Arkadaşlar arasında lakabım sahte gamzelimdi kgdhcjcjxhcjch)

O günlerden bana kalan tek hatıram böyle acıklı bir hikayeydi.

Ama artık büyümüştüm.Sadece 1 yıl büyümüş olmam hiç bir şeyi değiştirmezdi.

Böyle aptal cesaretlerde bulunmayacaktım.(hâlâ bulunmaya devam ediyorum)

Annemle yola çıktık,neyse ki okulum evimize çok yakındı. 20 dk da okula gelmiştik. Annem beni yanağımdan öpüp sınıfıma kadar uğurladı.

Sınıfımız U şeklinde idi. U şeklinde olduğunu annemden öğrenmiştim.Cam kenarının oraya oturmuştum.Annem çoktan beni unutup diğer öğrencilerin anneleri ile konuşuyordu.İçimden küçük bir ağıt yaktım.

Kendisi edebiyat öğretmeni idi. 1.72 boyunda benim gibi sarı saçlı güzel bir kadındı.Aynı zamanda benden farklı olarak mavi gözlü idi,biraz da otoriter bir kadındı.Babam annemden çekinirdi.Tabiki öğrencileri gibi bende annemden çok çekinirdim.Duruşu bile beni etkilemeye yeterdi.

Keşke bende onun gibi mavi gözlü olabilsem diyerek iç geçirdim.Onu çok seviyordum benim gibi yaramaz, sakar ve bir o kadar da minnoş bir kıza katlanılması bence oldukça zor bir durum idi.

Sırama oturuyordum ki...

Yanıma, kumral dalgalı saçlı,gözlüklü bir kız oturdu.Gözlük çerçevesi kırmızıydı çok tatlı bir kıza benziyordu,üstündeki siyah yıldız desenli elbisesi, siyah babet ayakkabıları ile oldukça sevimli duruyordu.

-"Merhaba benim ismim Eylül ,yanına oturabilmiyim?" dedi.

-"Oturabilsin"dedim.

O zamandan beri gereksiz samimiyeti sevmezdim.fhgjgkcjcfhdk

Hafif gülümseyerek demiştim.Galiba bu kızla iyi anlaşıcaktım.

-"Annen nerede?" diye sordu.

Sınıf kapımızın önünde durmuş olan annemi, Eylüle gösterdim.

-"Aaa benim annemde senin annenle konuşuyor, şuradaki yeşil tişörtlü kadın" dedi.

Gerçekten de annem Eylülün annesi ile konuşuyordu.

Bu durum beni heyecanlandırmıştı.

-"İsmin ne?" diye sordu.

-"Mislina ben"dedim."Mislina Köksal"

-"İsmin çok güzelmiş" dedi.

Gülümseyerek:

-"Teşekkür ederim" dedim.(kibar, bir o kadar da nazik bir kızdım)

Sınıfımıza erkekler geliyordu ,bu durum beni birazcık korkutmuştu.(günümüzde ki gibi yanımda çakı taşıyamıyordum)

Annemin varlığını hissetmek adına ona baktım, o da bana bakıp gülümsedi,canım annem iyi ki vardı.

Sıramın önünde kıvırcık saçlı, kahverengi gözlü,siyah gözlük çerçevesine sahip,bir çocuk durdu.Kemikli yüz hatları ile oldukça yakışıklı duruyordu.Bunu babişimden yola çıkarak uydurmuştum.Çünkü benim babam dünyanın en yakışıklı babasıydı.

-"Silgini düşürmüşsün Mislina" dedi.

İsmimi nereden biliyordu?

Ve bu çocukta insanı kendine çeken bir şeyler vardı.

-"İsmimi nereden biliyorsun?" diye sordum.

Tam o esnada içeri öğretmenimiz Mustafa öğretmen girmişti.

-"Herkes yerine otursun lütfen çocuklar" diyerek, ismimi bilen çocuğa baktı.

Çocuk bana bakıp,yerine geçti.Benim tam karşıma oturmuştu.

Öğretmenimizi çok sevmiştim,tek tek herkes kendini tanıtıyordu.

Bende heyecanla,sıranın o çocuğa gelmesini bekliyordum.

Ve nihayet sıra ismimi bilen çocuğa gelmişti

"-Ben Emirhan,Emirhan Kozoğlu" dedi.Artık benim için siyah gözlüklü çocuk değil Emirhan'dı.

Kendini tanıtırken bana bakması bir hayli garipti, içimden bir ses bu çocuğa güvenmemem gerektiğini söylüyordu.

Onda garip bir şey vardı.

O gün okuldan dönerken anneme günümün nasıl geçtiğini ve kimlerle tanıştığımı anlatıp durmuştum.

Annem ise her dediklerime karşılık verip beni dinliyordu.Ama o gün anneme Emir'den bahsetmemiştim.

Nedenini o gün bende bilmiyordum

Evet efendim bölümümüz bitmiş bulunmakta 🥳🎀

Çiftlerimizin ilk tanışmalarıydı

İnşallah sevmişsinizdir

Gelecek bölümlerde görüşmek üzere.
Bol bol yorum yapmayı ve favorileri eklemeyi unutmayın

Bu arada
Sizce Mislina neden Emirhan'a güvenmiyor?

Ve Emirhan Mislinayı nerden tanıyor?

Düşüncelerinizi çok merak ediyorum

Allaha emanet olunnnnnn 😽