Dalgalarda Boğulalım

1-BIÇAK

Merhaba. Bu bizim ilk kitabımız. Umarım beğenirsiniz ve bizi desteklersiniz.

Multimedia yankı

❄❄❄❄❄❄

Ben yankı solmaz 21 yaşındayım. Doğduğum zamandan bu yana şansızlık hiç peşimi bırakmadı. Şimdi geçmişi düşününce o zamanlar doğmamın bir hata olduğunu bu acıların bitmesi gerektiğini düşünüyordum. Her gün uyandığımda bugün son günüm olabilir mi diye düşünerek geçirdim. Her an tehlike altında yaşamak çok zordu.

Bir gün artık katlanamayacağımı düşünmeye başladım. Ve her şeye belki de benim son vermem gerektiğinin farkına vardım. Âmâ bunu yapmak için bile gücüm yoktu sadece ağladım. Çaresizliğime ağladım. O zamana kadar küçücük olsam da ağlamamıştım. Ailemi üzmek istemiyordum. Zaten yeterince üzülüyorlardı. Ama o zaman sadece ağlayıp her şeyin bir kâbus olmasını ve uyanmayı diledim.

Ben bunları düşünürken odanın kapısı açıldı ve içeri annem girdi. Beni ağlarken görüce yüzündeki şaşkınlık ve hüznü o kadar net bir şekilde gördüm ki o an kendime daha çok kızdım ve ağlamaya devam ettim. Annem bir süre bana bakıp yatağın kenarına oturdu ve bana sarıldı bir süre öyle kaldık kendime gelmeye başlamıştım. Annem benden ayrılıp yüzüme bakarak konuşmaya başladı.

"Neden ağlıyorsun? "dedi.

Biran benimle dalga geçtiğini düşündüm neden ağladığımı çok iyi biliyordu. Ve bana nedenini soruyordu.

"Neden ağladığımı biliyorsun. "dedim sinirle.

Yüzüme bakıp "Nedenini bilmiyorum. "dedi.

Bu söylediği beni daha da sinirlendirmişti. Neden ağlıyordum? Tabikî de yıllardır süren çaresizliğime ağlıyordum. Ama ona cevap vermedim. Beni dizlerine yatırıp saçlarımı okşamaya başladı. Saçlarımın hep tıpkı prensesler gibi yumuşacık olduğunu söylerdi. Hatta bana hep prensesim diye seslenirdi. Cevap vermeyeceğimi anlayınca konuşmaya başladı.

"İnsanların başına kötü birçok şey gelir. İnsanlar buna katlanamayacağını düşünür. Hatta bu kötü şeylere yenik düşenler, çaresizliğe kapılanlar ya da geri dönülemez kararlar verenler olmuştur. Ama sabır edip dayanmalıdırlar. Bunun sonunda her şey düzelince insan çektiği acıların daha fazlasını mutluluk olarak geri alır. Ümitsizliğe düştüğün zaman yaşayacağın güzel zamanları düşün ve hayatın güzelliğinin farkına var."

Bunları söyledi. Bu sözleri düşündüğümde mantıklı olduğuna karar verdim. Acıyı yaşıyorsak geçince sonu çok güzel olmalıydı değil mi? Evet, buna gerçekten inandım ve her zorlukta gelecek güzel günleri düşünmeye devam ettim.

Şuan oturmuş geçmiş günleri düşünürken zamanın nasıl geçtiğini anlamadım bile. O zamandan bu zamana kadar çok uzun zaman geçmişti ki ama ben hala dün gibi hatırlıyordum. Bu sözler sayesinde burada olduğuma inanıyorum. Şuan ki hayatımdan memnunum. İyi bir üniversiteye gidiyorum. Reklamcılık okuyorum 3. Sınıf öğrencisiyim. Ailem üniversiteyi onlardan farklı bir şehir de okumak isteğimi öğrendiklerinde asla olmayacağını söyleselerde şuan buradayım. Onları ikna etmem çok zor oldu. Ama başardım. Tabi bazı şartlara uymak zorundaydım ama bunlarda çok kolay şartlardı. Annemi her gün arayacaktım, sık sık ziyarete gidecektim ve bir yurtta kalmamı istemişlerdi. Yurt işini hiç istemesem de mecburen kabul ettim. Yaklaşık 2 yıl yurtta kaldım ve bu sene onları ikna edip bir eve çıkmayı başardım.

İnsanların sorunları hiç bitmiyor. Benimde bu sefer ki sorunum staj. Reklamcılıkta staj yapılacak yer bulmak ne kadar zor olabilir diye ben de çok düşündüm inanın çok zormuş. Yaklaşık 1 haftadır staj yeri bulmaya çalışıyorum ve sonuç başvurduğum hiçbir yerden olumlu bir cevap alamadım. Neyse onlar kaybeder. Benim gibi azimli birini kaçırdıkları için sonunda çok pişman olucaklar ama neyse. Burda oturmuş ne düşünüyorum sanırım çaresizlik insana her şeyi yaptırıyor.