Sa isang liblib na baryo sa gilid ng gubat, may isang batang mabait at masayahing babae na nagngangalang Toyang Ligaya. Si Toyang ay kilala sa buong baryo dahil sa kanyang likas na kabaitan at kakaibang kasiyahan sa puso.
Isang umaga, habang si Toyang ay naglalakad sa kagubatan, biglang napansin niya ang isang kakaibang pagsiklab ng kulay sa kalangitan. Ang maselang bahaghari, na may kakaibang ningning at kagandahan, ay tila humahawi ng mapang-akit na ilaw sa kanyang daanan.
Nahulog ang puso ni Toyang sa kagandahan ng bahaghari at agad niyang pinagsikapan na sundan ito. Sa bawat hakbang niya, tila ang bahaghari ay lumalayo pa lalo.
Hindi nagtagal, natagpuan ni Toyang ang isang kakaibang pook na puno ng kagubatan na puno ng kulay at buhay. Doon nakita niya ang isang matandang babae na may mala-diamond na mga mata at angking ngiti.
"Kamusta ka, aking anak. Ako si Aling Araw, tagapangalaga ng Maselang Bahaghari," bulong ng matandang babae kay Toyang na may pag-ibig sa puso.
"Mabuti po ako, Aling Araw. Hinahabol ko po ang Maselang Bahaghari. Gusto ko pong makita nang malapitan," paliwanag ni Toyang na puno ng excitement.
"Tunay nga na kaakit-akit ang bahagharing iyon. Ngunit, Toyang, ang bawat kulay nito ay may mahalagang aral na dapat matutunan," sabi ni Aling Araw.
Nagpaunlak si Aling Araw ng mahiwagang kulay sa isang kahon at ibinigay ito kay Toyang. Bawat kulay ay may kaugnayan sa iba't ibang halaga tulad ng pagmamahal, pagkakaroon ng tapat na puso, kasiglahan, pag-asa, at iba pa.
"Salamat po, Aling Araw! Paano ko po magagamit ang kulay na ito?" tanong ni Toyang na puno ng kuryusidad.
"Ang bawat kulay ay magbibigay sa'yo ng lakas at kapangyarihan. Gamitin mo ito sa tamang pagkakataon at para sa kabutihan ng lahat," paalala ni Aling Araw.
Matapos ang mapagpalang aral mula kay Aling Araw, nagpaalam si Toyang at nagsimulang gamitin ang mga kulay sa kanyang paglalakbay. Ginamit niya ang kulay ng pagmamahal upang mapasaya ang mga nalulungkot, ang kulay ng kasiglahan upang mapalakas ang mga nag-aalala, at iba pang mga kulay na nagdulot ng pag-asa at kalakasan sa kanyang mga kaibigan at kapitbahay.
Habang ginagamit ni Toyang ang bawat kulay, unti-unti niyang naunawaan ang kahalagahan ng pagmamahal, pagtitiwala, at pagmamalasakit sa iba. Sa bawat paggamit niya ng kulay, lalo pang tumitindi ang kanyang kabaitan at kasiyahan.
Hanggang sa isang araw, nagpakita muli ang Maselang Bahaghari sa kalangitan. Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na ito tanging ilaw na gustong habulin ni Toyang. Sa halip, ang mga kulay ng kanyang puso ay tumibok na parang isang maliwanag na bahaghari, nagpapahiwatig ng kanyang bukás-palad na pagmamahal sa mundo.
Sa paglalakbay ni Toyang Ligaya, siya ay naging tanglaw at inspirasyon sa kanyang baryo. Ang mga kulay na hatid niya ay naging tanda ng kabutihan at pag-asa, nagpapalaganap ng kasiyahan sa bawat puso na kanyang natatapakan.
