UCUBELERİ KİM SEVER Kİ?

TATLI KONUŞAMAZ

Yazmayı da konuşmayı da çok severim aslında, özellikle yazmayı. Kalbimden ve zihninden geçen düşünceleri kağıda dökmek kolay gelir bana. Herşey hakkında yazabilirim kalemim güçlüdür. Ama garip görürler beni bu yüzden yazılarımın konusu ya ölümdür ya da yaşam çünkü zaten bu iki konu içerisinde değil miyiz? Doğarız yaşarız ve ölürüz bu iki çizgi arasında gider geliriz. Bir de çok heyecanlandığım zaman kekelemeye başlarım bunu fark edince daha da panikler iyice konuşamaz hale gelirim kendimi gülünç bir hale sokarım. Bunun yanına bir de ellerimi konuşurken çok kullanmam ekleniyor biri elimi tutsa kitlenirim konuşamam okul zamanı bu üç sorun yüzünden çok çektim. Her bir sunum ödevi olduğunda keşke sınıfta kimse olmasaydı derdim. Ben konuşmaya başladığım zaman ki o sözde arkadaş dediğim kişilerin gülüşleri hala kulaklarımda çınlıyor. O an hep keşke görünmez olsaydım derdim. Üstünden yıllar geçti belki de ama hala bu durumun etkileri üstümde. Ama onlar da haklılar değil mi sonuçta benim gibi bir ucubeyi kim sever ki?