Romandaki Kötü Karakter Oldum

Yaşamak İçin Sürem

🎧Katelyn Tarver-Quitter

İyi Okumalar~

.
.
.

Önceden her şey için bir planım vardı. Hayatımın her gününü planlı yaşardım. Ertesi günümün, hatta bir ay sonrasının bile bir planı vardı. Etrafımdaki herkesi memnun eder, onların örnek göstereceği biri olurdum. Hem okulda başarılı olur, hem de çalıştığım part time işlerde çok sevilirdim. Çünkü uyumlu, iyi huylu ve itiraz etmeden bütün yükü omuzlayan biriydim. Fakat geçmişe dönüp bakınca, bu şekilde yaşamak istemediğimi fark ettim. İstediğim hayat kesinlikle bu değildi. Her günümü bir robot gibi yaşamıştım. Artık kimsenin ne düşündüğünü önemsemeden yaşayacaktım çünkü hayatın ne kadar hızlı son bulabildiğini deneyimlemiştim. Duru Sezgin olarak 17 yıl yaşamış ve daha lise dörde yeni geçecekken, en yakın arkadaşım tarafından ölüme itilmiştim. Şimdi ise Duru Altınay olarak 18 yaşındaydım. Hatta ondokuzuma az kalmıştı. Bu durum canımı sıkıyordu çünkü lisedeki arkadaşlarımla son yılımı yaşayamamıştım. Onlarla birlikte zaman geçirip, sınav stresi yaşayıp ve liseye onlarla beraber veda edememiştim. Yaşıtlarıma göre daha olgun ve düşünceli olsam da liseyi daha bitirmemişken, üniversiteye başlayacak olmak garip geliyordu. Bu kesinlikle çok sinir bozucu bir durumdu.

Sarıyel Üniversitesi... Özel bir okuldu ve herkes giremiyordu. Ya çok zengin olmanız gerekiyor ya da çok özel bir yetenekle, burs almanız gerekiyordu. Bu bir ayı kalmış yaz tatili bitince, okul açılacaktı ve hikaye de başlayacaktı bu şekilde. Bütün karakterler, Sarıyel Üniversitesi, Güzel Sanatlar Fakültesinde buluşacaktı. Çok özel dans yetenekleri sayesinde burs almış fakir ama gururlu başrol kız Ahenk ve şarkı söylemeye küsmüş olsa da ailesinin zorlamasıyla bu bölüme kayıt yapmış, zengin ve zorba başrol erkek Gece; burada karşılaşacaklardı. Bir sürü tesadüf, zorluk ve olay onları bir araya getirip duracaktı. Önce başrol kız , sonrasında inadına rağmen başrol erkek birbirine aşık olacaktı. Benim karakterim Duru ise, çok güzel ve havalı olsa da aile parasıyla bu okula kayıt olabilmiş, başrol kızın yanında yetenek konusunda çok vasat olan bir karakterdi.

Gözlerimi devirdim ve yemek masasında bana dönen muhabbetlere yanıt vermeye çalıştım. Kafamı karıştıran çok fazla şey vardı ve ne yapmam gerek, gerçekten bilmiyordum. Duru en iyi insanlardan eğitim aldığı için, güzel bir sesi ve dansı olsa bile özel bir yetenek değildi. Herhangi bir albenisi yoktu sahnede. Sadece parası sayesinde çok fazla eğitim almış ama sıkı çalışmadan yoksun kendini beğenmişin tekiydi. Onun aldığı eğitimleri başkası almış olsa şu an çok taktir edilen bir sanatçı olurdu. Sıkıntıyla önümdeki patatesleri ezmeye başladım. İçinde bulunduğum karakter nasıl bukadar salak olabilirdi, anlayamıyordum. Elinde sahip olduğu okadar şey varken, hiçbir bokun kıymetini bilememişti.

Yemeğimle oynayıp dururken, üzgün babanne ile göz göze gelince, gülümseyerek; onu endişelendirmemek adına birkaç büyük lokma aldım. Sanırım son bir ayda nasıl zayıfladığımı anlamıştım. Düşünmekten, yemek yemeyi unutuyordum! Kafamdakileri uzaklaştırmaya çalışarak, masadaki sohbete odaklandım. O sırada masanın başına oturmuş dedenin sağındaydım. Bir anda bana dönüp bardağımı uzatmamı söylemişti. Ona anlamayan gözlerle bakıp, bardağımı uzatırken, içine şalgam doldurduğunu gördüm. Şalgamı gerçekten sevmiyordum. Bana gözlerini dikmiş bakarken, ben tereddütle bir ona bir de bardağa bakmıştım. Sanırım yapmaktan başka bir çarem yoktu. Birkaç yudumla hızla bardaktaki şalgamı bitirirken, mutsuz bir şekilde yüzümü buruşturdum. Gerçekten bu tad midemi bulandırıyordu. Yanımdan gür bir kahkaha gelirken, acı çeken yüzümden zevk alan yaşlı adama baktım. Bu dede bey gerçekten bana takmıştı!
"Kafana dikmen için vermedim sana onu ahaha... Normal bir şekilde de içebilirdin, surat ifaden..." O konuştukça ve güldükçe, benim yüzümdeki ifade daha da kararıyordu ve o daha çok gülüyordu. Bu adam sinirlerimi bozuyordu gerçekten. Ama buraya geldiğim için pişman olmayacaktım, pişman olan o olacaktı!