-Çekil üzerimden.
Hiç korku belirtisi olmadan elini çenesinden çekip o da silahını çıkardı ve kafasına tuttu.
-Hadi Jane sıksana.
Diğer eliyle karnına doğru olan silahı kalbinin hizasına getirdi Dazai.
-Ben zaten vuruldum...
2. Hikayem bence tutacak. Öyle hissediyorum... İyi okumalarr
Not:Sigma'ya aşığım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gülüşüne kurban
Karanlık... ve soğuk. Her yerim uyuşuk ve göremez halde titriyordum. Neredeydim ben? Ruhum gibi karanlık aynı zamanda da soğuk... Bu bana bir şeyleri anımsatıyor. Evet endişelenmemeliyim, bu hakettiğim yer. Belki de nihayet yaptıklarımın cezasını çekiyorumdur... Belki de bu ceza hiç bitmemelidir...
Kan ter içinde yatağımdan sıçradım. Tekrar aynı kabus. Bu kabusun ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok.
-Jane, uyan artık!
Diye bayan seslendi bana. Bugün izinli günüm olması gerekiyordu...
Esneyip kendime geldikten sonra cevap verdim.
-Geliyorum efendim.
-Hadi uyan biran önce, temizliğe derhal başlamalıyız.
Temizlik... ne kadar güzel. Zaten de hep ben yaparım bu bokları. Gerçi başka nasıl aç karnımı doyurabilirim ki? Dedektiflikte para yapmıyor mecbur ayakkabı kemirdiğim bu günlerimde başka bir işte çalışmak zorundayım.
-Daha dün her yeri temizlemedik mi efendim bugün izinli günüm olduğunu sanıyordum?
-İzinli günmüş! Bu evdeyken unut sen o izinli günü falan. Kaç kere söylemem gerekiyor, burası bizim evimiz değil. Sahibi ne derse o. Şimdi giy önlüğünü ve gel yardım et.
Evet, bir temizlikçi olarak çalışıyorum. Aslında işe yeni başladım sayılır. Bu aralar açlıktan yamyam olmaya ramak kalmış durumdayım da. Neden mi? Tabiki de yaptığım meslekte tanınmadığım için. Zaten bildiğiniz üzere bir dedektifim. Neden bu mesleği seçtiğim hakkında bir fikrim yok. Sanırım küçükken fazla Sherlock Holmes kitabı okumuşum. Zaten hep sevmiştim böyle şeyleri.
Neyse konumuza geri dönelim. Adım Jaenette Mizumoto. Melez olduğumu söylüyorlardı yetimhanedeyken. Ama sanırım ismim dışında hiçbir şeyimi bilmiyorlar.
Geçmişimi de kimse bilmiyor, ben de dahil. Birgün bir görevli beni baygın halde yetimhanenin kapısının önünde bulmuş. Tabii ben o zamanlar 14 yaşında falandım. Hafıza kaybı yaşamışım.
Sonuç itibariyle, yetimhaneden sonra bu işi edindim ama neredeyse hiç müşterim olmadığı için temizlik işine de girmenin bir zararı olacağını düşünmüyorum.
Şuan 21 yaşındayım, aslında buna bırakın insanları ben bile inanamıyorum. Zaman ne kadar hızlı geçiyor ha?
-Jane.
Yaşıma rağmen kadar çok sayıda dava çözdüm. Aslında çoğu yasal değildi ve benim çözdüğüm bilinmiyordu. Ama 18 ime ayak bastığım gün resmi olarak bir dedektif oldum - nasıl olduğumu sormayım çok karmaşık bir durum - ve bu konuda her ne kadar iyi olsamda ceplerim kendimi bimdim bileli hep boştu. Dolu olsa ne işe yarardı ki? Dönemin en kötü huyundan biri de şu aptal alışkanlıklar iken paranız olsa dahi nefsiniz sizi hayal kırıklığına uğratırdı. Bok gibi sigara içmek ve bazende yalnızken kafayı bulmak... Öyle harika bir şeydi ki. Yaşadığımı bana hissettiren tek şeylerdi.
