Ölüm Bizi Ayırmış - MinSung

sadece o

  Aklım almıyordu. Kim neden birini sevdiğini söyler ve sonra onu öldürürdü ki. Aptallık bu.

  O çoçuk gerçekti. Sadece bedeninden ayrı bir ruhtu ve onu sadece ben görüyordum. Buna şizofreni mi denir bilmem ama doğru olanı gören bendim diğer herkes kördü. Peki ya neden onu?
Eğer ruhları görüyor olsaydım bu mezarlıktaki herkesi görüyor olmam gerekirdi. Ama sadece onu görüyordum. Neden?

   Onu diğerlerinden ayıran şey neydi?
O bütün çöplerin arasında yaşamaya çalışan ufak bi papatya gibiydi. Onu fark etmem zor değildi. Binlerce insanın arasında sadece onu görebildim. Donuk kalbim uzun zaman sonra atmaya ve bi duygu hissetmeye başlamıştı. Bu duygunun adını bilmiyorum. Daha önce hiç böyle bişey hissetmemiştim. Sizler buna aşk mı dersiniz bilmem, belki bazılarınız için aptallık veya çocukça bi duygu ama benim için herşey demek...

   O günden sonra sabahları kalkmak için bi sebebim oldu. Her sabah kalkar, kendime kahvaltı hazırlar, Jisung'un olduğu bakna oturur ve onun gelmesini beklerdim. Arada uzun sohbetlerimiz olurdu, arada ise sadece etrafı izler hiç konuşmazdık. Ama her zaman güzel vakit geçirirdik. O benimle geçirdiği zamandan memnun mudur bilmem tabii ama ben ona çok şey borçluyum.

   Her an aklımda o var. Bütün gün, hatta uyurken bile. Rüyalarımda olan bu ruha karşı özel duygularım var. Evet biliyorum bu aşk ama...
O ölü...

...