Το γράμμα έπεσε από τα χέρια της στο πάτωμα.Ειχε γυρίσει για την κάπα της και το είδε λίγο πριν βγει.Τα γόνατα της κόπηκαν και τα πόδια της σαν κέρινα υποχώρησαν ρίχνοντας την στο έδαφος.
Όλα όσα της είχε πει ήταν αυτά που πίστευε και ήθελε να πιστεύει και εκείνος,στο γράμμα όμως είπε αυτά που φοβόταν,ένα γράμμα που την προετοίμαζε να τον υποδεχτεί άψυχο πάνω στο άλογο του που θα έφερνε ο Μάρκος.
Ένιωθε να τρέμει να δεν ήταν η Αναχίτ η αιτία,ηταν ένα ξόρκι που η ζωή είχε πρώτη σκαρφιστει,μια κατάσταση απελπισίας και φόβου ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο,ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση εκεί που ο θεος έρωτας υποχωρούσε άτακτα.Τοτε ένα ουρλιαχτο βγήκε,κραυγή απόκοσμη στον μικρόκοσμο της,μια κραυγή ικεσίας.Η Θεοφανώ σύρθηκε ώσπου τελικά κατάφερε να σηκωθεί και σαν μανιασμένη βγήκε τρέχοντας έξω.
Ο Κανέλλος δε την περίμενε είχε φύγει μα αυτό δεν αποτελούσε διαφορά για εκείνη
Οι γύρω της κοιτούσαν τρομαγμένη και ο Φρίξοε έτρεξε κοντά της
"Θεοφανω!"
"Φρίξο!Θα τον σκοτώσει!"
Ούρλιαξε μη μπορώντας να μιλήσει ήρεμα και αλήθεια εκείνη τη στιγμή δε την έμελλε ποιος την άκουγε ή πως την κοίταζαν
"Ηρέμησε"
Η Θεοφανω προσπέρασε τον καλύτερο της φίλο και σα σίφουνας παραπάτησε ως την πόρτα
"Άνοιξε την πόρτα Κοσμά"
"Θεοφανώ δε μπορώ να σε αφήσω σε αυτή την κατάσταση"
"Ο Μάρκος θα σκοτώσει τον Αντρέι και ο Αντρέι θα τον αφήσει.Ανοιξε σε παρακαλω"
Ικετευσε με εκπληκτικά ήρεμη φωνή
"Ορίστε το άλογο"
Είπε ο Φρίξος φέρνοντας το
Η Θεοφανω το καβάλησε και χάθηκε σα τον άνεμο
Οι σπάθες πλέον δεν ήταν ακίνητες στα χέρια τους μήτε τα κορμιά τους ήρεμα.
Ο Αντρέι είχε επιστρατεύσει όλη τη στρατιωτική του ψύχραιμη και προσπαθούσε να αμυνθεί μα δε κατά κατάφερνε,ο Μάρκος ήταν καλός στη σπάθα και τα χτυπήματα του ήταν λυσσαλέα με σκοπό να κλέψουν τη ζωή του Αντρέι.Με ένα τέτοιο χτύπημα του έκοψε ένα κομμάτι του πουκάμισου καθώς η σπάθα τον βρήκε στο χέρι
----
Η Θεοφανω κατέβηκε από το άλλο και πρόφτασε τον Κανέλλο που σταμάτησε
"Που πας τρέχοντας?Σαλεψες?"
"Θα τον σκοτώσει,θα τον αφήσει να τον σκοτώσει "
