1.06
26.01.23
Bugün fazla konusmayacagım. Seni cok özledim. Önce böyle giris yapmak istiyorum canım,biraz farklılık olsun. Hayatımızda da olsun. Evet canım ders calisiyorum.. eminim orada üsümüyorsundur fotograflar yolladılar kar yagmıs sen simdi bembeyaz olmussundur :') Biliyor musun tekrar aynı meseleleri acarak, gecmisi her gün düsünerek ya da fazla düsünerek insanlar en büyük zararı yasadıkları olaylarda olan kisilerde buluyor. Ama hayır buna katılmıyorum. Sıkıntı biz oluyoruz. Neden mi? İnsanız cünkü (: İnanabiliyoruz,insan yerine koyabiliyoruz,ders alıyoruz ya da aldıgımızı zannedip aynı hataları tekrarlıyoruz. Sonra ne oluyor biliyor musunuz? HİÇ evet tekrar kendine zarar veriyorsun farkına varmıyorsun ısrarla düsünmeye devam ediyorsun. Bazen kafandaki sesleri susturmaya calisiyorsun bazen ise, koca bir hic oluyorsun kendi icinde. O kafandaki seslerle cebellestigin yetmiyor dıs faktörlerde etkiliyor insanı. Fakat tekrar söylemek isterim insan en cok kendine zarar veriyor. Sesler susmuyor,ısık kapanıyor,bogazın dügümleniyor ve diger etkenler... Ömrünü bu sekilde gecirmek sana zevk veriyor, lanet hayatında yasamaya calısan, yalnız kalmaktan korkmayan, bir gün herkesin gidebilecegini bilerek yasıyorsun. Bununla daha ne kadar savasabilecegini Allah'tan baska kim bilir diyorsun? Fakat döngü gibi öyle istiyorum öyle olacak diyorsun. Sen bir kez olsun sevilmedigin her durakta saatlerce,günlerce ve aylarca bekledigin icin artık bekleyecek takâtın kalmadıgından, yorgunsun diye insanları kendinden uzaklastırıyorsun mesela. Mutlulugu hakettigini düsünmüyorsun. Sevilmek istedigin icin kendine olan öfken durmuyor hic. Sürekli kafanda konusuyorsun artık duvarlar,perdeler,camasır makinesi bunlar seni dinlemiyor zannediyorsun. Sürekli bir iyiyim cabasına giriyorsun ve etrafa kendini iyi oldugunu, mutlu oldugunu gösteriyorsun gülücüklerinle. İnsan uzaklasmak istiyor bazen kendinden,cevresinden herkesten. Uzaklasmak, bir deniz kenarına oturup orayı benimsemek istiyor. Bazen okyanus diplerine gidesi geliyor orada ölümü bulacagından haberdar. Ölüme gitmek icin okyanus diplerine,deniz kenarlarına ya da kesici aletlere mi ihtiyac vardır? İnsanın aklında dönen düsünceler de bir cesit intihar malzemesi degil midir? Bana kalırsa öyledir kendimden biliyorum (: Denedigim zaman ki o tablo cıkıyor karsıma intihar denince. Vibe verdigi sarkı bile var. Sarkılar da insanın uyku ilacı gibi bisey oldu hele ki son zamanlarda ki halimize bakacak olursak metroda ki insanların kulaklaklarından cıkmayan kulaklıklar, dalmıs gitmis uykuya teslim edilen gözler ve her sabah lanet ederek uyananlar toplulugu bizimkisi. Fakat her insan kendinden mechuldur. Kendi yalnızlıgıyla mutlu olmayı bilen korkmayan insan asildir. Güzel kıyafetler,takılar,makyajlar bizim maskemizden ibaret bu lanet hayatta. Bir tebessüm bile hatrı sayılırken insanlar gerginlikten kendilerini kontrol edemez oldular. Sinir hastası olmak kolay bisey degildir elbette bunu sabırlı insanlar anlayabilir mi bilmiyorum fakat onların da bir damarı vardır diye düsünüyorum. Kısacası düsünüyorum da düsünüyorum psikolog mu olsam diye. Ama önce kendimi iyilestirmem gerekir degil mi? Bu da elendi. Her zaman oldugu gibi uykuya teslim edeceksin acını yalnızca cünkü bir tek orda sızlamadıgını düsünüyorsun. Gectiginden,gittiginden degildir. Bilmem anlatabiliyor muyum. Sigarami söndürdüm babaanne gidiyorum simdi hosca kal.
İyi geceler.
Seni cok seviyorum.
