Komt er ooit nog licht aan het eind van de tunnel?

deel 5

Gister heb ik me weer ziek gemeld. Het lukt gewoon even niet. Niks eigenlijk. Mijn ex komt straks, er staan namelijk een aantal spullen van haar hier op zolder.

~

"Ach flikker toch op, dit is mijn huis!" Roep ik. "Jij bent ook gezellig geworden." Zegt ze met een smerige grijns. Ze weet precies hoe ze het bloed onder mijn nagels vandaan krijgt. "Pak die doos met spullen en verlaat mijn huis!" Ik hoor haar grinniken. Nu is het klaar. Ik loop de trap op en zie haar met de doos. Ik grijp de doos uit haar handen. "DOE eens normaal, je kunt echt nergens meer tegen." Zegt ze. Ik sta bij de trap en laat de doos naar beneden vallen. "Zo succes, de overgebleven restjes wat niet kapot is mag je hebben." Zeg ik. Ze kijkt me geshockeerd aan. "Verlaat mijn huis!" Roep ik. Ze loopt voor me de trap af. Ze pakt snel de doos op en rent half mijn huis uit.

Ik smijt de voordeur dicht. Gelijk zak ik tegen ze voordeur aan naar beneden. Ik sla mijn armen om mijn benen heen en begin te snikken. Waarom ben ik zo? Waarom deed ik zo boos en waarom ben ik elke keer zo snel boos? Ik wilde haar terug, maar na dit, gebeurt dat zeker niet meer.

~

Ik zet de bacardi fles aan mijn lippen en neem een grote teug van de bacardi. Ik hoest even. Nog een slok. En nog een. Er zit nog maar een klein beetje in. Ach, gelukkig heb ik nog een hele voorraad aan flügel en nog andere flessen alcohol.  Als ik eenmaal aan de alcohol begin, zit er geen rem meer op. Ik drink het ene na het andere flügel flesje leeg en pak dat nog een grote fles drank. Dit keer kies ik malibu, niet eens met cola of een ander drankje. 

Mijn woonkamer ligt vol met lege alcohol flessen. Ik wil er nog een pakken, maar besluit eerst Milo te bellen of hij misschien ook wilt. Ik druk op het bel icoon. 

"Hey Mat!" 

Het was Milo niet. Nee, het was Raoul. Hij maakte zich zorgen, dat was duidelijk. Hoe kon Mat die oude, lieve man nou nog meer zorgen geven? Hij kreeg stress en greep naar de fles. Dan maar zonder Milo drinken. 

~ tijdskip naar de volgende dag ~

"Jongens ik maak me zorgen om Mat." ~ Raoul

"Ik heb hem 3x gebeld, maar ik krijg voicemail." ~ Koen

"Hij voelde zich gewoon goed, toch?" ~ Milo

"Hij komt niet meer naar werk, ik hoor al 2 dagen niks, ik maak me zorgen." ~ Robbie

~

Mijn zachte snikken vullen de kamer. De hele woonkamer staat vol met flessen alcohol. Ik heb niet geslapen, dus dronken ben ik nog steeds. Ik moet blij zijn dat ik nog leef, na zoveel alcohol. Mijn hoofd doet enorm veel pijn, mijn hart ook. Maar toch is het allebei ander soort pijn. Ik ben te brak om überhaupt van de bank af te komen. Ik hoor de bel. Dit was iets waar ik dus geen zin in had. Ik sta op. Ik loop half wankelend naar de deur. Ik kijk naar de spiegel naast de deur. Ik zie er echt uit als een zombie. Ik open de deur. Raoul en Milo. Ik schrik. Waarom zijn hun hier?

"Mat, we moeten praten." ~ Raoul

Nee. Nee dit is niet goed. Ik wil niet praten. Ik wil niet dat ze het weten.

"Ga weg." Zeg ik zonder na te denken.

Raoul kijkt me aan en ik zie lichte tranen in zijn ogen vormen. Fucking hell Mat, waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo naar iedereen?

"Mat, ik wil alleen maar het beste voor jou, want wees eerlijk Mat, het gaat niet goed." ~ Raoul

Dit geeft mij traanoogjes. Misschien is er dan toch nog iemand die om me geeft? Maar ik wil ze geen druk opleggen. Ik krijg een klein duwtje van Milo naar binnen. Ik duw hem terug. Milo schrikt. "Wat is jouw probleem nou?" Roept hij. Ik weet het ook niet. Wellicht was zoveel alcohol toch geen verstandige keuze. 

Weer probeert Milo me naar binnen te duwen. Dit keer pak ik hem bij zijn kraag en duw hem tegen Raouls auto. "Luister pik, als ik zeg nee is het nee, ja? Dit is godverdomme mijn huis!" Schreeuw ik. "Kanus, hoeveel alcohol heb jij op?" Vraagt Milo ineens bezorgd. Zonder enig besef, sla ik hem. Hij grijpt naar zijn wang. Geschrokken laat ik hem los. "Mat!" Roept Raoul geschrokken.

Ik wil vluchten. Zo snel als ik kan loop ik naar mijn voordeur. Met een klap sluit ik hem. Ik loop naar de woonkamer. Met nog steeds allemaal woede in me pak ik een lege fles alcohol. Ik sla hem met al mijn kracht tegen de muur. De fles veranderd in allemaal kleine stukjes glas. Het effect doet iets met me. Ik pak de volgende. Dit voelt alsof ik eindelijk even mijn woede, stress en verdriet kwijt kan.

~

De flessen zijn weg. Het is veranderd ik glasscherven. Ik heb geen eens zin om op te ruimen. Het foto lijstje ligt er ook nog. Nog steeds woede in me. Ik kijk naar de muur. Mijn hand maakt een weg naar de muur, een gat. Tuurlijk wat een klote wandje. Ik sla erop los. Na een tijdje lig ik hijgend op de bank. Waarom? Is de enige vraag. Wat gaat er toch in me om? Vrienden jaag ik weg. Ik ben mezelf niet meer. Alles doet pijn, mijn hele handen liggen open. En ondertussen ga ik mentaal dood en ben ik op. Ik wil hulp, maar ook weer niet. Wil ik hier kog wel zijn?

944 woorden