Komt er ooit nog licht aan het eind van de tunnel?

deel 11

Pov Matthy

"Ik kan dit niet meer, verdomme!" Agressief trap ik tegen een krat aan. Mijn nagels in mijn handpalmen gedrukt en tranen in mijn ogen. De adrenaline raast zich door mijn lichaam. Whatthefuck gebeurd er telkens met me. Mijn wil om nog te leven word beetje bij beetje van me weggenomen.

"Waar doe ik het nog voor?" Ik zeg het hardop. Niemand hoort me toch. Ik zucht. Niet wetende hoe ik mijn eigen vraag moet beantwoorden. Alles is zo veel. En ik weet niet meer of dit op te lossen valt. Misschien moet ik het bij 28 houden. Het leven voelt zo anders. Elke dag schreeuwt mijn hoofd hetzelfde: 'Hou vol tot zondag.' En dan maandag begint het weer opnieuw. Elke dag is zo leeg, nutteloos en hetzelfde. Ik heb geen hoop meer in het leven. Vind ik het alles nog wel waard?

Elke dag wordt zwaarder. Ik sleep mezelf er doorheen, maar verlies mezelf er steeds meer door. Ik heb het niet meer onder controle, niks. Mijn eindpunt is bijna bereikt.

Jonge Matthy had zichzelf altijd beloofd dat hij in vrede zou sterven en een feestje van het begin tot het eind van zijn leven zou maken. Nou. Daar zit ik dan. Het is nog maar net begonnen en ik zie het niet meer zitten. De slingers zijn weg en mijn energie om ze weer op te hangen is er niet.

Het voelt als klimmen op een steile helling. Je glijdt weg. Je probeert het weer. Je glijdt weer weg. En zo gaat het nog wel even door, steeds kom je iets hoger en glijd je weer weg, terug naar het begin. Tot je uitgeput bent en op geeft.

Alleen nu gaat het niet om een stomme helling, nu gaat het om een leven. Een leven van iemand die bijna op geeft. En zo zijn veel mensen aan het struggelen. (Let aub een beetje op elkaar in deze tijd💘).

En uiteindelijk is het toch gelukt, maar naderhand val je weer en was het allemaal voor niets. Je valt weer en je kan opnieuw beginnen met de helling opklimmen.

"Fucking hell, nooit gedacht dat ik ooit met zoveel vrienden en steun om me heen toch zo in de shit kon zitten." Zoveel steun, maar ik heb alles en iedereen van me af geduwd. Ik eindig alleen en ik weet niet of ik dat wel wil. Ik ben daar niet klaar voor. Misschien raak ik ook wel mijn baan kwijt.

Ik zucht.

Waarom?

Waarom?

Ik wil gewoon even weg. Alles omdraaien, opnieuw beginnen en mijn fouten niet opnieuw maken.

446 woorden
Kort deel, sorry daarvoor!