Komt er ooit nog licht aan het eind van de tunnel?

deel 7

Laat me met rust.

"Mat, wat is er toch?" Rob z'n zachte stem dringt tot me door. Ze hebben iets door. Milo heeft niet meer tegen me gepraat, niet heel gek. "Niks." Zeg ik. Robbie pakt een stoel en komt naast me zitten. "Mat, alsjeblieft, vertrouw me en vertel wat er speelt." Tranen vormen in mijn ogen. Fuck, ik ben op kantoor. Ik kan hier niet een potje zitten janken. Ik slik mijn tranen in en blijf naar de grond staren tot ze weg zijn. "Mat?" Zegt Robbie. Oh ja. Even vergeten dat ik nog moest antwoorden. "Niks Zeg ik toch!?" Nu zie ik lichte tranen in Rob zijn ogen. Oké, dit was niet zo bot bedoeld. Maar ik wil het niet zeggen. Ik wil ze niet verliezen, alhoewel ik ze op deze manier ook kan gaan verliezen. "Ik geef alleen om je." Zegt Rob. Hij veegt snel een traan weg en kijkt weg. Waarschijnlijk wilt hij niet laten merken dat het iets met hem doet. "Rob...?" Zeg ik. "Nee Mat, nee." Zegt hij. Nu doet hij bot. "Prima dan niet." Zeg ik chagrijnig.

"Ik probeer mijn best voor je te doen maar het enige wat je kan is iedereen afsnauwen! Zeg gewoon wat er is man!" Schreeuwt Robbie. Oké, deze situatie is flink geëscaleerd. "Het gaat je geen ene flikker aan!" Roep ik terug. "Jongens, alsjeblieft." Raoul komt er tussen. "Je bent gewoon een klootzak geworden. Je komt 2 weken niet opdagen, je laat niks weten, vervolgens heb je ruzie met Milo. En nu ga je kut doen tegen mij. Volgensmij ben jij hier de fucking klootzak." Schreeuwt Robbie. "Je weet geen fuck over mij! Dus laat me gewoonlijk mijn leven leiden zonder zo'n flikker zoals jij, echt fuck you Robbie!" Met dat geschreeuwt te hebben pak ik mijn tas van de grond. "Tyfus ventje dat je bent" hoor ik Robbie zeggen, waarna hij wegloopt naar zijn bureau. Ik voel meerdere ogen in mijn rug branden. "Mat, kan ik eventjes met je praten?" Verkeerde moment. Nu niet, nooit niet. "Moet dat?" Oké, lekker bot weer Mat. "Alsjeblieft Mat, ik smeek je." Ik zucht hoorbaar uit. Ik laat mijn tas achter op mijn stoel en volg Raoul. We gaan in een klein kamertje zitten die geluidsdicht is. Raoul gaat op een kruk zitten en ik ga op een poef zitten. 

Mijn snikken vullen de kamer. "Och Mat." zegt Raoul en begint me te troosten. Ik wilde helemaal niet dat iemand dit wist. Maar nu is het te laat. "Zit het zo hoog?" vraagt Raoul bezorgd. Ik knik langzaam. "Ik wil geen ruzie, ik wil gewoon naar huis en ik wil gewoon mezelf zijn, ik voel me zo, zo kut of zo." Zeg ik. Raoul kijkt me medelevend aan. Ik verstop mijn handen in mijn trui en veeg met mijn mouw een paar tranen weg. Ik doe mijn capuchon op, wat eerlijk, ik schaam me echt enorm voor mezelf op dit moment. "Het komt wel goed jongen, echt waar." Zegt Raoul terwijl hij me tegen zich aan drukt en met zijn hand over mijn rug wrijft. Ik sla mijn armen om hem heen en laat mijn hoofd even op zijn schouder rusten. Af en toe nog een traan die over mijn wang rolt. "Mat, vind je het goed als ik straks even met je mee ga naar jouw huis?" Zegt Raoul. Ik twijfel. Moet ik dit wel doen? "Isgoed." Zeg ik zonder na te denken. 

Na een tijdje gaan we weer naar beneden. Mijn ogen, rood door de tranen en met mijn capuchon op, loop ik achter Raoul aan naar beneden. Raoul loopt nog even met mij mee naar mijn bureau. "Lukt het verder? Als er iets is of het gaat niet, ik zit gewoon aan mijn bureau en je hebt eventueel ook mijn nummer als je dat fijner vindt." Ik knik en glimlach klein. Hij geeft me nog een klein schouder klopje en gaat dan naar zijn eigen plek. Ik zucht en start dan toch het edit programma op.