Chapter 01

291 28 16
                                    

එයාලා කියනවා...හැම හොඳ හමුවීමක්ම අහම්බයක් කියලා...මං මේ කියන්න යන කතාවෙ විදිහට ඒක ඇත්ත කියලා ඔයාලටත් හිතෙයි...ම්ම්ම්...සමහරවිට නැතිවෙයි...මේ පොත ලියන්නේ...මගෙ හිත නිදහස් කරගන්න...

ඔයාලා දන්නවද ? මේ ලෝකේ මට වැඩියෙන්ම වේදනාකරී දේ තමයි...මගේ හිත කටවත් තේරෙන්නෙ නැති එක...මං දන්නවා...කාගෙවත් හිතක් කියවන්න කාටවත් බෑ කියලා...කාටවත් බෑ ඔයාගේ හිත ඔයාට වඩා තේරුම් ගන්න...මං කියන දේවල් සමහරවිට ඔයාලට තේරේන්නෙ නැතුව ඇති...සමහර විට මට පිස්සු කියල හිතෙනව ඇති...

මට තෙරෙන්නෙ නෑ ඇයි හැමෝම මං කියන දේ අනිත් පැත්තට තේරුම් ගන්නෙ කියලා... හොඳම උදාහරණෙ මට ඉන්නවා හොඳට ඉගෙන ගන්න පුළුවන් මාත් එක්ක එකම පළාතේ ජීවත් වෙන යාලුවෝ තුන්දෙනෙක් අවුරුදු 4 ක් අපි කතාබහ කරලා හිටියා...පස්වෙනි අවුරුද්ද යනකොට අපි ටිකක් ලඟින් ආශ්‍රය කරා මං කොහොමත් විහිළු කරලා ඉන්න චරිතෙනේ...ඉස්සර මං අලුත් ඉස්කෝලෙට ගියපු මුල් කාලේ මට එච්චර හොඳට ඉගෙන ගන්න බෑ...ඒ නිසා එයාල මාව ගණන් ගත්තේ නෑ... මගේ ලකුණු හොඳ වෙන්න ගද්දී හොඳට කතාබහ කරලා හිටියා ...පස්සේ පස්සේ ඒගොල්ලෝ මං හෙන ලොකු කමෙන් ඉන්නවා කියලා කියන්න ගත්තා...අනේ ඉතින් යාළුකමට කරන විහිළුවක් නේ කියලා මාත් හිනාවෙලාම විහිලු ටෝන් එකකින් "ඔයාලට වැඩක් නෑනේ" කියල කිව්වා...මං ඒක කිව්වෙත් හිනා වෙලාමයි... හැමදාම එකම ක්ලාසස් වලට ගිහිල්ලාත් එදා ඉඳලා ඒ තුන්දෙනා මාවයි මගේ යාලුවාවයි දැක්ක තැනයි හරිම ලොකු කමෙන් අහක බලන් යනවා...හිනා වෙන්නෙවත් නෑ...මම මොනවා කරාටද කියලා මට හිතාගන්නත් බෑ...සමහරවිට...මං දැන් ඉන්න විදිහත් එක්ක...එයාල හිතනවා ඇති මට relationship එකක් වත් තියෙනවා කියලා... මට කියන්න...චුට්ටක් අඳින විදිහ වෙනස් කරා කියලා...අම්මයි තාත්තයි තනියම යන නිදහස දීලා තියෙනවා කියලා...මගේ ආරක්ෂාවට දෙමව්පියන්ගේ අනුදැනුම යටතේ ෆෝන් එකක් දීලා තියෙනවා කියලා ...එහෙම වෙන්න පුලුවන්ද?

හ්ම්...මිනිස්සු අනුත් අය දිහා බල්න්නෙ එයාලගෙ කෝණෙන්... සමහර විට එයාලට මට වගේ ගෙදරින් මේ වගේ නිදහසක් දීලා තිබුණනනම් එයාලා ඒක කරන්න ඉඩ තිබුණා...ඒකනෙ නේද එයාලා එහෙම හිතන්නේ...?

වස්සානෙක පිනි බිඳුවWhere stories live. Discover now