Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neden diyerek başlayan bir romanın sonu keşke ile biter çünkü pişmanlık olur, üzüntü olur, anılar olur en acı verici yanıda budur zâten unutamamak insana en acı veren şeydir. Unutmak ister kafasından silinsin ister fakat nafile anılar oldukları yerde iyi ve ya kötü fark etmeksizin orda durur ve kendilerini çok acı verici bir şekilde hatırlatır.
Ne yazık ki bazı kişiler ise hiç unutmak istemez, ne kadar o kişiye acı versede unutmak istemez.Anı her insan için farklı bir kelimedir bazı kişilere hiç bir şeyi temsil etmezken masum düşünceli yapa yanlız acısada katlanmak zorunda olan kişilere ise anı kelimesi çok şey ifade edebilir o kişi için artık kelime değildir anı yaşadığı anda güzel hissettiği andır. Bu an ne midir? Bence... anının hatırlanması için güzel olmasına gerek yoktur üzüntü içeren anlarda hatırlanmak istenir sadece içindeki kişi için acı versede hatırlanmak istenir unutmak istemez.
Bunca düşüncenin arasında okula gitmek için karşıdan karşıya geçiyorum, hep bi şair olmak istemiştim ama hayat hiç yüzüme gülmedi her şey ters gitti hiç bi şey istediğim gibi olmadı. En büyük destekçilerimi yarı yolda kaybetmiştim, ailemi benim için en kıymetli olan kişileri kaybetmiştim, bir çocuğun ebeveynlerine en çok ihtiyacı olduğu dönemlerde onlar beni bırakıp gitmişlerdi.Onlara kızamam daha ben kendimi sevmezken onlar beni neden sevseydi ki, aile sevgisi olmadan büyümüştüm işte en zoru olan ise bu değildi baskılar altıda büyüdüm tam tersine, parka gidip arkadaşlarım ile eğleneceğim zamanlarda yemek yapmayı ve hayatın zorluklarını öğrenmiştim ben.
