ÜVEY KIZ KARDEŞİM °gxg

☆: Taşınma ve Tanışma

Yeni kitap ve yine ben🙃

Anouck ismini Anuk diye okuyabilirsiniz delilerim. Bu isim İtalyan isim bu yüzden okunuşunu da söylemek istedim.

İyi okumalar delilerimm🖤

"Kızım nasılsın?" annemin sesi ile ona döndüm. Gülümsemeye çalıştım ama pek başarılı olduğumu düşünmüyordum. Üstümde ki siyah bulutlar peşimi bırakmıyordu. 

"İyiyim annem, sen nasıl hissediyorsun?" zorla da olsa gülümsedim.

"Heyecanlıyım hayatım." elimi eline aldı ve üstünü öptü. Sıkı sıkı tutup gülümsedi.

Annem yarı İtalyan ve Türk'tü. Anneannem İtalyan ve dedem de Türk'imiş. Dedem ve anneannem vefat ettiğinde, annem Türk bir adamla yani babamla evlenip Türkiye'ye yerleşmiş. Ben de bu yüzden yarın İtalyan ve Türk'tüm. Annem ve bende, iki dili oldukça harika bir şekilde konuşabiliyorduk.

Annem, Dedem ile Türkçe pratik yapardı. Ben ise annem ile İtalyanca pratiği yapıyorum. Şimdi annem benimle Türkçe konuşuyordu ama artık o kadar sorun değildi. İkimizde çok rahattık.

Şimdi ise bir uçağın içindeydik. İtalya'ya yeniden dönüyorduk çünkü annem evleniyordu. Evleneceği adam, gerçekten zengin bir iş adamıydı. Annem ile İtalya'da ki ortak arkadaşları sayesinde tanışmışlardı. Anneannem eski İtalyan, giyim markasına sahipti. Öldükten sonra annem onu devralmış ama Türkiye'ye taşındığı için, arada gidip geliyormuş.

Annemin adı Türk adıydı ama annem, benim adımı Yasmine koymuştu. Neden diye sorduğumda, rüyasında anneannemi gördüğünü ve bu ismi bana verdiğini söylemişti. Babam ise bunu duyduktan sonra bir şey dememiş, bu şekilde adım Yasmine olmuştu.

"Sei nervoso?"
'Gergin misin?" dediğimde bana gülerek baktı.

"Sì, un po."
'Evet, biraz." dedi ve yeniden önüne döndü.

Babam ile ben 7 yaşındayken ayrılmışlardı ve üstünden yaklaşık, 12 yıl geçmişti. Bu yüzden pek onu aramıyordum. Tek çocuktum ve bu benim için bazen kötü olabiliyordu.  Annemi yalnız bırakmak istemediğim için İtalya'ya kadar gidiyordum. Ne olursa olsun, annem bensiz mutlu olamayacağını biliyordum.

"Annem gergin olma. Ben her zaman yanında olacağım." gülümsedim ve yanağından bir öpücük aldım.

Uçak yavaş yavaş inmeye başladığında, gözlerimi kapattım. İlk uçuşum değildi ama her zaman, şu tribülanstan nefret etmişimdir. Annemin elini fazlaca sıktığımı hissettiğimde hemen elimi gevşettim.

"Özür dilerim annem."

"Sorun değil bebeğim." elime destek olarak tuttu.

Sonunda uçaktan inmiştik. Annem telefonla konuşmaya başladı. Bizi almaya gelecek arabayı bekliyorduk. Büyük ihtimalle şuan eşi ile konuşuyordu. Eşi ile bir kaç kez görüştük ama benim fazla vaktim olmadığı için, diğer gelişlerinde pek görememiştim. Zaten tanışalı fazla olmuyordu 8-9 ay falan olacaktı.

"Ciao, sono l'autista che è venuto a prenderti."
'merhaba, sizi almaya gelen şoför benim.'
arkamdan gelen ses ile yerimden zıpladım. Arkamı döndüğümde siyah giyinen adam ile karşılaştım.

"Grazie."
"Teşekkürler." dedi annem ve arabaya ilerledi. Bende kendi bavullarımı arabaya yaklaştırdım ve şoförün koyması için bekledim.

Tüm eşyalar arabaya yerleştiğinde arabaya, annemin yanına bindim. Şoför bir şey demeden arabayı çalıştırdı. Yol boyunca sessizlik devam etmişti. Yavaş yavaş bir binaya yaklaşıyorduk. Burası olmalıydı çünkü annem elimi kıracak gibi sıkıyordu. Çok fazla gerildiği belliydi. Elimi elinin üstüne koyup okşadım. Pamuğum benim nasıl da heyecanlıydı.