Πονάνε τα Κόκκινα Τριαντάφυλλα

Η έκπληξη και οι εξελίξεις

Όταν γύρισα σπίτι με περίμενε μία έκπληξη που πραγματικά, δεν την περίμενα. Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος μου και ακούστηκαν φωνές. Ανοίγω τέρμα την πόρτα και ποιον είδα δεν θα πιστέψετε! Πίσω από την πόρτα είδα τον Μάθιου, τη σχέση μου από την Αμερική! Μου είχε κάνει έκπληξη! Τον γνώρισα πρόπερσι, όταν μία μέρα έβρεχε πολύ και σκόνταψα πάνω του και χτύπησα το κεφάλι μου. Θα μου πείτε και από ένα πέσιμο πώς γνωριστήκατε και ερωτευτήκατε? Ε να, με πήγε σε ένα νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύτηκα 4 μέρες. Ε, αυτές τις 4 μέρες δεν έφυγε στιγμή από κοντά μου. Από την Αμερική είναι ο πατέρας του, ενώ η μητέρα του είναι ελληνίδα. Είναι 2 χρόνια μικρότερος και σπουδάζει οινολογία. Από μικρός τρελενόταν να διαβάζει τις ετικέτες τον κρασιών και πότε πότε να δοκιμάζει. Με το που τον είδα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχα ενάμιση χρόνο να δω το λαμπερό χαμόγελο του και τώρα που το είδα φαινόταν ξένο. Τον αγκάλιασα σφιχτά, τον φίλησα και τον βοήθησα να φτιάξει τα πράγματα του. Φάνηκαν πολλά, οπότε υπέθεσα πώς θα καθόταν αρκετό καιρό εδώ. Κι εγώ είχα σκοπό να ζητήσω άδεια για να είμαι μαζί του, μιας και το αφεντικό μου ήταν πίσω στη δουλειά. Καθίσαμε και παραγγείλαμε σουβλάκια μιας και η ελληνική κουζίνα του είχε λείψει. Μιλήσαμε, είπαμε όσα δεν λέγονται από το skype, του είπα για τη δουλειά μου... Ήξερε ότι δούλευα απλά δεν ήξερε πώς ήταν το κλίμα, τι καθήκοντα είχα αναλάβει και τέτοια... Μου είπε πώς κέρδισε υποτροφία στη σχολή του επειδή πέρασε την πρώτη εξεταστική του με τον μέγιστο βαθμό που θα μπορούσε να βγάλει. Εντυπωσιάστηκα. Φαίνεται δεν ήξερα πολλές από τις δυνατότητες του Μάθιου... Τον αγκάλιασα και τον συγχάρηκα. Είχε μεγάλη ανάγκη την υποτροφία αυτή, διότι από τη στιγμή που πέθανε ο πατέρας του από καρκίνο, τα πράγματα ήταν δύσκολα για εκείνον και την υπόλοιπη οικογένεια. Η οικογένεια του είχε μία επειχήρηση στην Αμερική, η οποία πτώχευσε. Μιλήσαμε κι άλλο... Είχαμε τόσα πολλά να πούμε! Είδαμε και μία ταινία και μετά ξαπλώσαμε... Το επόμενο πρωινό ξύπνησα εξίμιση ώρα γιατί οχτώ έπρεπε να είμαι στο νοσοκομείο. Μπήκα για ένα μπάνιο, ντύθηκα, έφαγα, ετοίμασα μία γρήγορη μακαρονάδα για να έχει το μεσημέρι ο Μάθιου και έφυγα... Του άφησα κι ένα σημείωμα στο ψυγείο, καθώς δεν ξέρει τα ωράρια μου.

Στο νοσοκομείο...

Είδα την Γεωργία, τη βοηθό μου και την χαιρέτησα... Μου είπε πώς πρέπει να πάω στο 251, πώς κάτι δεν πήγαινε καλά και έπρεπε να ρίξω μια ματιά. 251 μουρμούρισα από μέσα μου... 251? Στο 251 βρίσκεται ο Μπράιαν! Συνηδιτοποίησα και έτρεξα στον πάνω όροφο... Πριν μπω μέσα, πήρα μία βαθιά ανάσα και προσπάθησα να χαλαρώσω. Χτύπησα την πόρτα και δεν πήρα απάντηση. Μπήκα μέσα και τον είδα να κοιμάται. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα... Πλησίασα και παρατήρησα συχνή ταχυπαλμία στις σημερινές του εξετάσεις. Ανυσήχησα. Αμέσως τον ξύπνησα και του έφερα να φάει ένα μήλο, να στανιάρει ώστε να πάμε στον καρδιολόγο του. Του είπα να μην ανυσηχεί και πώς το πρωί δεν του έκαναν μία εξέταση και πώς έπρεπε να πάμε. Έδειξε να με πιστεύει, αλλά ήταν λίγο επιφυλακτικός.

Στον καρδιολόγο...

Είπα στον βοηθό του καρδιολόγου να τον βάλει να κάνει μία εξέταση και τον ετοίμασε. Είχα μείνει πλέον μόνη μου με τον Νίκο, τον καρδιολόγο. Του έδειξα το αποτέλεσμα της εξέτασης πού έδειχνε την ταχυπαλμία. Έδειξε ανύσηχος και μου είπε πώς κάτι δεν είχε γίνει καλά στο χειρουργίο. Τρόμαξα, πράγμα που έγινε αντιληπτό από τον Νίκο και μου είπε πώς δεν έφτεγα εγώ, πώς η καρδιά του " παίζει παιχνίδια "... Δεν ξέρω αν πρέπει να ανακουφιστώ από αυτό ή όχι... Η οικογένεια του δεν είχε έρθει ακόμα καθώς ήταν πολύ πρωί. Συνήθως έρχεται κατά το μεσημεράκι. Σήμερα δεν έχω κάποια επέμβαση ή χειρουργίο, καθώς έχω γίνει η προσωπική νοσοκόμα - χειρουργός του Μπράιαν. Είναι πολύ καλός και συνεργάσιμος άνθρωπος. Θα μου άρεσε να γίνει και φίλος μου στο μέλλον. Όταν ξεπεράσει την περιπέτεια με την καρδιά του βέβαια. Δε θέλω να δεθώ με έναν άνθρωπο και μετά να τον χάσω... Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε ο Γιάννης που έκανε την εξέταση στον Μπράιαν κι έτσι τον πήρα για να πάμε στο δωμάτιο του. Του είπε πώς μπορεί να ξανακάνει ένα μικρό χειρουργίο, διότι από την ακτινογραφία φένεται πώς δεν έχει κολληθεί καλά ένα κόκκαλο, αλλά άμα το αντιμετωπίσουμε σύντομα δεν θα κινδυνεύει. Χαλάρωσε λίγο γιατί είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε πολύ καλά... Αυτό με έβαλε σε σκέψη... Η αλήθεια είναι πώς αυτές τις μέρες δεν τον ρώταγα πώς είναι γιατί μου έλεγε συνέχεια πώς είναι εντάξει κι έτσι σταμάτησα να τον ρωτάω.

Στο σπίτι...

Η μέρα στο νοσοκομείο ήταν πολύ πιεστική. Το πρόβλημα με τον Μπράιαν με έχει βάλει σε σκέψη. Όταν μίλησα στον Μάθιου για αυτό μου είπε πώς δεν ανυσηχεί για εμένα καθώς ξέρει τις δυνατότητες μου και πως μπορώ να τα καταφέρω... Τα λόγια του μου έδωσαν κουράγιο. Με τη σκέψη πώς θα τα καταφέρω έπεσα στο κρεβάτι, στην ζεστή αγκαλιά του Μάθιου...