Πονάνε τα Κόκκινα Τριαντάφυλλα

Στο χειρουργείο

Ο Νίκος ο καρδιολόγος μου είπε να μην βιαστώ να των εγχειρήσω γιατί δεν θα καταφέρω τίποτα. Οπότε μου είπε σε 10 μέρες. Λατρεύω τη δουλειά μου αλλά ξαφνικά ένιωσα πιεσμένη. Ένιωσα πώς παραμελώ τον Μάθιου, ο οποίος ήρθε εδώ για να με δει, και όλο λείπω. Είχανε πει οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο πώς θα ήταν δύσκολα, ίσως να μετανιώναμε που πήγαμε ιατρική αλλά κανείς δεν μίλησε για πίεση. Ίσως να μην μπορούσα να ανταποκριθώ στο νοσοκομείο. Το νοσοκομείο που δουλεύω, είναι δημόσιο οπότε είναι πάντα γεμάτο. Και επίσης πρέπει να λέμε την αλήθεια ΠΑΝΤΟΤΕ στους ασθενής και την οικογένεια τους. Οπότε το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να προετοιμαστώ για το πώς θα του το πω. Ξύπνησε γύρω στις 10, τον πήγα για τις εξετάσεις του, οι οποίες ήταν πολύ καλύτερες από τις προηγούμενες και χάρηκα. Έτσι του έδωσα να φάει και λίγο παραπάνω. Όλη την ημέρα δεν είχα δουλειά οπότε έφυγα νωρίτερα. Αντί για 10 έφυγα 7 η ώρα και πήγα σπίτι να δω τον Μπράιαν. Μπήκα στο σπίτι, και όλα τα φώτα ήταν κλειστά. Το ίδιο και τα πατζούρια. Ανησύχησα και ανέβηκα στις σκάλες. Ξαφνικά ένα φως ήρθε και φωτίστηκε γλυκά και απαλά... Ήταν όμορφα ντυμμένος, με το κοστούμι του και ένα άσπρο πουκάμισο ξεκούμπωτο λίγο, για να διακρίνεται η γράμμωση. Μου είχε ετοιμάσει δείπνο με μύδια, στρύδια, χταπόδι και καλαμαράκια. Μαγείρευε πολύ καλά και αριστοκρατικά, από μικρός το είχε με την μαγειρική. Στον καναπέ είδα ένα μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο, στράπλες και με λίγο V ντεκολτέ. Εκεί που τελείωνε το μπούστο, το φόρεμα άνοιγε, δεν ήταν κολλητό. Είχε και πολύ μικρά διαμαντάκια σαν ζώνη στο σημείο που άνοιγε. Μου είχε πάρει και μαύρες πλατφόρμες σχετικά ψηλές, πολύ όμορφες. Μου είπε να πάω να ντυθώ και να φτιαχτώ. Όση κούραση είχα, την έδιωξα μαζί με τα βρώμικα ρούχα της δουλειάς. Έκανα ένα γρήγορο ντουζ και ντύθηκα. Έβαλα λίγη γκρι σκία και ελάχιστο μολύβι στα κουρασμένα και γλυκά μάτια μου. Έβαλα τις πλατφόρμες και κατέβηκα στην τραπεζαρία. Όταν αντιλήφθηκε ότι είχα κατέβει, σηκώθηκε μου χαμογέλασε και τράβηξε την καρέκλα για να κάτσω. Όταν έκατσα, ψιθύρισε στο αυτί μου " Tonight "... Το μυαλό μου πήγε στο πονηρό, αλλά δεν ήταν έτσι ο Μάθιου. Πάντα σεβόταν τι ήθελα και τι όχι. Ψιθυρίζοντας μου αυτό μετά έβαλε χαλαρή μουσική... Και τότε κατάλαβα τι εννοούσε. Έβαλε το " Tonight " του Reammon, το πιο απαλό και ερωτικό τραγούδι που έχω ακούσει. Του χαμογέλασα γλυκά σαν να τον ευχαριστώ... Άναψε τα κεριά και μου σέρβιρε. Έφερε πιατέλες με μύδια, στρύδια, χταποδάκι και καλαμαράκια. Μου έφερε και ένα πιάτο, με ένα κόκκινο υπέροχο τριαντάφυλλο... Και κάθισε γονατισμένος μπροστά μου. Μου φίλησε το χέρι, και χωρίς να καταλάβω από πού, έβγαλε ένα μικρό μπλε κουτάκι και το άνοιξε. Εγώ είχα χάσει τη μιλιά μου. Δεν μπορούσα να αντιλιφθώ τι γίνεται. Με κοίταξε, μου έδειξε ένα υπέροχο δαχτυλίδι και περίμενε την απάντηση μου. Τον κοίταξα, τον φίλησα και του είπα πώς, τον λατρέυω αλλά θέλω λίγο χρόνο. Δεν απογοητεύτηκε διότι ξέρει πώς δεν πέρνω αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή μου, σε μία στιγμή. Του είπα να συνεχίσουμε το δείπνο μας χωρίς να αναφέρουμε κάτι για την πρόταση. Το σεβάστηκε και έβαλε στο πιάτο μου μία ποικιλία θαλασσινών. Φάγαμε και του είπα για τον Μπράιαν. Μου είπε πώς σαν νοσοκόμα πρέπει να εμπιστεύομαι τον ασθενή και είχε δίκιο. Το σημερινό δείπνο ήταν πολύ ωραίο, αριστοκρατικό και όλα ήταν τέλεια. Το βράδυ όταν ξαπλώσαμε, μου είπε πώς μου δίνει όσο χρόνο θέλω για να σκεφτώ την πρόταση του. Προστιγμήν την είχα ξεχάσει. Το βράδυ ήμουν πολύ κουρασμένη για να σκεφτώ. Εκτός αυτού αύριο είχα και το δεύτερο χειρουργίο του Μπράιαν. Θα γινόταν πιο νωρίς διότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό, ήταν το ότι δεν είχα μιλήσει στον Μπράιαν και στην οικογένεια του για την επιπλοκή. Το αποφάσισα, θα μίλαγα σε όσους έπρεπε σήμερα. Πήγα στον Μπράιαν. Κάθισα δίπλα του, του χαμογέλασα και του είπα πώς θα έκανε ένα ακόμη χειρουργείο. Του είπα πώς η ταχυπαλμία που είχε, δεν ήταν κάτι το επικίνδυνο και πώς θεραπεύεται με φαρμακευτική αγωγή. Μου ρώτησε γιατί δεν μου έδινε την φαρμακευτική αγωγή. Εγώ είπα πώς το χάπι αυτό έχει παρενέργιες και πώς είναι πολύ νέος για αυτό. Αλήθεια του έλεγα. Το χάπι δεν ήταν κατάλληλο για εκείνον...

Ώρα 16:30. Στις 17:00 θα χειρουργούσα τον Μπράιαν. Είχα φάει, είχα χαλαρώσει αλλά ανά κάθε λεπτό το άγχος με κυρίευε όλο και περισσότερο... Κρεμόταν μία ζωή από τα χέρια μου. Δεν ήθελε πολύ για να χαθεί για πάντα ένας άνθρωπος. Μία λάθος κίνηση, λάθος αγωγή... Σταμάτησα τις αρνητικές σκέψεις και πήγα στο χειρουργίο. Πριν μπω μέσα, θυμήθηκα τα λόγια του Μάθιου... Μου είχε πει λέξη επί λέξη " Εμπιστέψου τον ασθενή ". Χαμογέλασα με αυτοπεποίθηση και μπήκα μέσα δυναμικά. Θα τα κατάφερνα. Για τον εγωισμό μου, για τον Μπράιαν και για τον Μάθιου που πάντα ξέρει να βγάζει από μέσα μου την αυτοπεποίθηση που κρύβω.