Sen Benimsin

Evlen Benimle

2. Bölüm ile sizlerleyiz 🤍
instagram:kalbimveotesinde

İçeriye girdim uyuyordu. O kadar güzeldi ki sarı saçları bana bir kaç saat önce ki bakışları yanına oturdum uyurken onu izledim elinin üstünde ki morlukları gördüm hafif okşadım sonra napıyorum ben diye düşündüm şöför uyanana kadar başında dururdu gitmek için ayaklandım.

Elimi tuttu boğuk sesiyle "Gitme" dedi. Ne yapıcağımı bilmiyordum aramızda hiç bi şey yoktu birbirimizi tanımıyorduk bile.
Şöför mehmet içeri girdi. "Aaaa pardon abi kusura bakma" elimi kızdan çektim. "Yanlış anlaşılıcak bi şey yok mehmet kalkıyordum elimi tuttu" dedim "Abi istersen sen şirkete geç birini yollatırım buraya ben" dedi. "Tamam" dedim.

Mehmet çıktı çeketimi koltuktan almak için arkamı döndüğümde uyanmıştı hafif gülümseyip "Merhaba" dedi "Merhaba" diyerek kafa salladım çeketimi alıp arkamı döndüğümde tam gidecekken "Teşekkür ederim" dedi "Rica ederim" dedim kapıyı tam açmıştım bir şey söyleyecekti ama dinlemeden çıkmıştım.

Asansörü bekliyordum şirkete uğramam gerekiyordu aslında gitmesemde olurdu ama evde tek başıma oturucağıma şirkette oyalanmak daha keyifli geliyordu birden cebimde ki telefon çalmaya başladı telefonu bende kalmıştı oflayarak yukarı çıkmaya başladım.

Yağmur'dan

Ne kadar soğuk biriydi restorandada böyleydi nasıl o beni buraya getirdi telefonum yoktu hemen elimde ki seronu çıkarmaya çalıştım acımıştı hafif kanamaya başladı ayağa kalktım yanımda ki çekmeceye baktım yoktu ayağa kalktım başım döndü düşücekken belime sarılan iki el hissettim.

"Ne yapıyorsun sen" diyen kalın sesi duydum kafamı kaldırdım yüzümüz arasında ki o az mesafe nefes alış verişlerini duyuyordum adem elmadında derince yutkundu beni yavaşca yerime otutturdu.

"Telefonum yok" dedim. Cebinden çıkarttığı telefonu bana uzattı. Kırılmıştı camı paramparça olmuştu kendi paramla aldığım telefonumdu üzülmüştüm. "Kırılmış" dedim. Pür dikkat ayakta beni izliyordu. "Sen düştün kırıldı yani sen önümüze çıktın biz sana çarpmadık kötü görünüyordun zaten bayılıp kafanı vurdun"

"Saat kaç" diye sordum. Kolunda ki saate bakarak. "12:35" dedi. "Ne" diye bağırdım ayağa kalktım. "Her şey için teşekkürler borcum neyse öderim iban atarsanız ya da ben girişde öderim" diyerek kapıyı açtım. Kapı birden kapanınca yana doğru baktım dimdik bana bakıyordu.

"Neyden korkuyorsun sen" diye bağırdı. Geriye doğru korkup geri çekilince sessizce "Eve gidicem saat geç olmuşta beni merak eder ailem" dedim. "Ailen senin vücudunda ki morluklarıda fark ediyor mu ya da baş sorumlusu onlar mı"

Gözlerim dolmuştu beni düşünen biri bu lokantada ki zengin şirket sahipleri arasında olanların en genç olanıydı baba parası yiyen erkeklere benziyordu belkide bu kadar sert görünüp bana bunları söylemesi tuhafıma gitmişti.

Sessizliği bozarak. "Ya da kendinden yaşca büyük biri ile olduğunu biliyorlar mı " dedi. Bizi izlerken dikkat etmiş olmalıydı. "Çekil" dedim. Üstüme üstüme geldi sırtım duvara yapıştı. "Çekilmiyorum konuş" dedi.

"Ben sana hesap vermek zorunda mıyım sen kimsin" dedim yaklaşarak. "Tamam madem öyle derdini polislere anlatırsın küçük hanım" dedi. Telefonu elinden çekip arkama aldım. "Ver şunu" dedi.
"Polisi aramayacaksın" dedim.

Telefonu çalmaya başladı. Küçüğüm... yazıyordu ikimizde telefona aynı anda baktık. "Önemli telefon ver şunu" dedi utanmıştım telefonu ona uzattım "efendim bitanem gelicem şimdi yanına" diyerek kapıyı suratıma kapattı.