İKİMİZ BERABER

2.Bölüm: Herşeyin değişimi.

~Rüyadan

Ani bir baş dönmesi üzerime çöktü, gözlerim ise buğulanmış bir haldeydi. Elimdeki kağıdı elimde buruşturup çantama attım. Koltuğun kenarından tutunarak ayağa kalkmaya çalıştım, lakin başımın feci derecede dönmesiyle düşecek gibi oldum, düşecek iken Görkem abi beni tuttuğu gibi koltuğa oturttu. "Rüyayı yalnız bırakalım lütfen, sakinleşmesi gerek." Masada duran plastik bardaktaki suyu titreyen elimle aldım, "Beni Hayal'in yanına bırakır mısınız?"

"Murat, sen arabada bekle bizi, Görkem, sende eve geç bekleme bizi boşa." dedi. Önden Murat Bey ve Görkem abi gidince Hülya hanımın koluma girmesiyle yavaş adımlarla arabaya ulaştık. Murat Bey önde arabayı kullanırken Hülya Hanım yanımda oturmuş dışarıyı seyrediyordu. Hastaneye gidene kadar kimseden ses soluk çıkmadı. Hastanenin önüne gelince araba durdu. Murat Bey, "Kendine iyi bak kızım. Bak bir şey olursa ara bizi, lütfen."

"Tamam olursa ararım sizi." dedikten sonra araba hastanenin önünden uzaklaştı. Bende hastanede ilk lavaboya gittim, elimi yüzümü yıkayıp bekleme odasına gittim. Odada çantamda olan telefonumu aldıktan sonra buruşmuş olan kağıdı aldım, fotoğrafını çekip ailelerimize mesaj olarak gönderdim. Aslında ne diyeceklerini merakla, öfkeyle beklesem dahi yalanlara ihtiyacım yoktu. Bundan dolayı telefonumu sessize alarak, kağıtla beraber geri çantama koydum.

DNA testini yaptıralı neredeyse 2 ay olacak. O günden sonra daha sık hastaneye uğruyorlar, bazense günlerini burada geçiriyorlar. Bu zamana kadar kimseyi aramamış, haber dahi edememiştim. Bugün de Hülya Hanımla Murat Bey burada sabahlamış, işleri çıkmadıkça bir yere gitmemişlerdi. Akşam saatlerine doğru, Hayal'in odasına durmadan Doktorlar girip çıkmaya baş-ladı, bu alışık normal bir durum değildi.

-Hayalden

Sırılsıklam sokakların arasında kaçıyordum, arkamda kalan her şey yok oluyor, koşmayı bıraksam boşluğa düşerim. Ayağıma takılan taş ile sarsıldım, bu duraksamam ile boşluğa düştüm. Boşluğa düşünce gözlerim ilk önce karardı sonraysa bir ışık belirdi. Göz kapaklarım- daki ağırlık yüzünden gözlerimi açamıyordum, vücudumu hareket ettiremiyordum. Zor olsa bile gözlerimi açmaya çalıştım. Etrafımda bir kaç kişinin sesini duymam ile Rüyanın ismini sayıklamaya başladım. Yavaş yavaş gözlerimi açtım. ''Neredeyim ben? Ne oldu bana? Rüya nerede?'' Art arda sıraladığım soruları umursamadan koluma serum takıp çıktılar. Birkaç dakika sonra odaya Rüyayla beraber iki kişi geldi. Hepsi bana gülümseyerek bakıyordu, sanki büyük bir zafer kazanmışlar gibi. Rüya bana doğru hızla gelip sarıldı, ''Seni çok özledim , kendini bu kadar özlettiğin için cezanı buradan çıkınca vereceğim.'' Aramızda küçük bir gülüşme koptuktan sonra konuşmaya başladım, ''Ne kadar sürede özledin beni bu kadar.'' Rüya burkulmuş gülümseme-siyle uzun uzun baktı, ''Neredeyse iki buçuk ay, ama önemi yok sen uyandın, önemli olan bu.''

Ardından bir kadın, ''Kızım nasılsın iyi misin?''

''İyiyim siz kimsiniz acaba?''

''Biz sizin Annenle Babanızız kızım, buda kanıtı,'' elinde tuttuğu zarfı bana uzattı. ''Rüya bunlar doğrumu bu test cidden?''

''Doğru, beraber gidip yaptırdık.'' Elimdeki zarfı hızla açıp sonuçların olduğu bölümü okudum. ''Nasıl yani siz ailemizseniz bu zamana kadar neredeydiniz? Neredeyse reşit olmuşuz 'Biz aileniz.' diyorsunuz, tamamen yalan bu, olmasa bile umurumda değil !''

''Kızım sen sakin olmalısın şuan, hastaneden çıkıp evimize gidelim söz veriyorum her şeyi anlatacağız. ''Bunu diyen kadına rüya tek kaşını kaldırmış anlamsız gözlerle,'' Evimize gidelim derken? ''Kadının yanında duran adam, ''Siz reşit değilsiniz ve bunca yıl sonra sizi bulmuşken bırakamayız.''