Hayatıma devam etme kararımı şu an sorgulamaya başladım. bir insan bunları hak edecek ne yapabilir. başka birisine yapılan bir acıyı bana yapılmış gibi hissediyorum. çünkü önceden bunları bana da yaptılar. onlarla empati kurabiliyorum. anlıyorum. bu duyguyu çok iyi biliyorum. çaresizlik. yalnız başıma kaldığımda en çok tattığım duygu olabilir.
sadece yaşamak isteyen biri neden ölüme bu kadar çok itiliyor? kimseye bir şey yapmadığı halde neden bu kadar ağlıyordu? ağladığı zamanda da hepsinin yalan, sahte olduğu söyleniyordu. hem de annesi tarafından. kırıcı değil miydi? suçsuz birisi ağladığı zaman yalan denilmesi kırıcı değil miydi? ama o, bunun kırıcı olduğunu anlamayacak kadar küçüktü.
