รักเธอจังยัยตัวร้าย

คำขอV&บังคับ

ผลัวะ
"อ๊ากกก!!!ถอยออกมานะเฟ้ย!!"
กรี๊ดๆๆๆฉันวิ่งถลาไปกระชากหัว
ยัยอกโตที่โน้มตัวลงไปประกบปาก
ไอ้พี่ชายสุดหล่อ

ของฉันที่สลบคาเตียงอยู่ออกมา
แล้วเวี่ยงยัยนั้นออกห้อง
อย่างโมโหกล้าดียังไงยะมาลวน
ลามพี่ฉันเนี้ย

"ว้าย โครม กรี๊ดดดดดด"
ยัยอกโตแผ่หลาเต็มห้อง(เว่อ)
จากแรงที่ฉันเหวี่ยงออกไปอย่าง
ไม่ออมแรง

ชิชะ
เดียวแม่ตบเข้าให้ ยิ่งอารมณ์เสียอยู่
ด้วย หุหุ คันมือวุ้ย อ่า ถ้าได้จับแก้ม
ขาวๆนั้นละก็(จับหรอ)

ฮึ่ย คันมือโว้ยยย
"เอ่อ ออกไปก่อนเถอะค่ะ"ยัยเพ
พูดเร็วๆก่อนจะพลักยัยนั้นออกไป
แห่มๆๆรีบชะมัด

"จิ แกจะรีบส่งทำไมล่ะเฮ้อ"
(สีหน้าแบบเสียดายเว่อ)
"ดูอาการพี่โต๊ดก่อนเถอะน่ายัยนั้น
ค่อยที่หลัง

"อะแห่ม!ฮึ่มๆ!ฉันก็อยู่ด้วยนะเว้ย
อย่ามาหวานตรงนี้นะแม่จกตาทำไส้
กรอกจริงด้วย"

ยัยเพรีบชักมือกลับหลังจากที่จะ
สัมพัทธใบหน้าพี่ชายของฉัน มาเกา
ท้ายทอยเก้อๆ

"ก็แค่ลืมตัวน่ะแตมอย่าแซ่วน่า"
"หน้าแดงๆนะเพเป็นหวัดรึปล่าว"
ฉันแย่ถามปากแข็งจริงนะ
ทั้งคู่นั้นแหละคิดว่าคนอย่าง

ฉันที่สวย(บึกบึน)เว่อจะดูไม่ออก
หรือไง คนหนึ่งรักอีกคนกลัวเค้าไม่รัก
เนี้ยใช่ว่าจะดูยากเย็นอะไร
ปากแข็งทั้งคู่

"เอาเถอะ.ถ้ามันถึงเวลาจริงๆมัน
อาจจะไม่สายที่จะบอกความจริง"
ฉันละสายตาจากยัยเพมองคนป่วย

ที่คงจะหนักกว่าเมื่อวานมากแหะ
พูดได้ว่ามัมมี่ก็ได้น่ะนะ
หัวสีน้ำตาลที่มีผ้าพันกันยุกยิก
เต็มหัว.(ผ้าก๊อต)

"ไอ้บ้านี่ก็วอนซะจริงหาแต่เรื่องให้
ตัวเองเจ็บตัวมันมีความสุขมาก
สินะ " ฉันพึมพำเบาๆ

"จะกลับก่อนก็ได้นะเพฉันเฝ้าเอง
แกก็เหนื่อยเพราะมันมามากแล้ว"
ฉันว่าแล้วหันไปมอง

ยัยเพที่มองมาที่พี่ฉัน
เชื่อเถอะถ้าไอ้พี่โต๊ดตื่นมารับ
รู้ซะบ้าง

ว่าความจริงแล้วมันก็ไม่ต่างจาก
สายตาที่ตัวเองใช้มองไอ้เพสัก
นิดติดจะหวานซึ้งด้วยซ้ำ

ต่างกันแค่ตอนนี้มันมองพี่ชาย
ฉันด้วยสายตาเจ็บปวด
หึ คำๆนึงบางทีถ้ากล้าพูดออกมา
ซะบ้างคงจะออกจาก

วังวนแสนเศร้านี้สักที
แต่เฮ้ฉันเพ้อเจ้ออะไรเนี้ย -0-
วู้.นั้นไม่ใช่ฉันนะทางวิทยาศาส
บอกว่ามันเกิดขึ้นเพราะความเหงา

เอ๊ะเดียว.ฉันเหงาหรอตอนไหน ^_^
(ขอสามคำ:บ้า.ไป.แล้ว)